Układanka

Swego czasu przeczytałam "Tryptyk" autorstwa Karin Slaughter, książkę oceniłam na siedem gwiazdek i pamiętam, że naprawdę mi się podobała, deklarując jednocześnie, że to nie koniec mojej znajomości z tą autorką i jej twórczością. Minęło ponad dwa lata i w moje czytelnicze łapki wpadła "Układanka" tejże pisarki i tu... totalne rozczarowanie. "Układanka" ukazała się dziewięć lat po "Tryptyku" i teraz mam dylemat, czy to mój czytelniczy odbiór aż tak się zmienił, czy pani Slaughter aż tak zjechała z poziomem swojego pisarstwa???

"Układanka" jest tak totalnie nudna, że chyba nudniejszy był tylko "Taniec z aniołem" Åke Edwardsona. Postać Andrei to jakaś tragedia z jednej strony błyskotliwa, wie czego szuka i gdzie tego szukać, kombinuje niczym prawdziwy Sherlock Holmes. Z drugiej strony popadająca w jakieś dziwne stany stuporu i potrafiąca tylko dukać, jak mądra inaczej "co" i "ale mamo". Ja rozumiem, że autorka pewnikiem chciała uatrakcyjnić główną postać swojej książki, ale opowiadanie o jej, Andrei, życiu seksualnym, a raczej jego braku, w moich oczach wcale tej atrakcyjności nie przydaje, a tym bardziej nie wnosi niczego do głównego tematu książki

Jednym zdaniem, dużo ględzenia o niczym i zero napięcia. Kolejny dość ciekawy pomysł rozłożony na przysłowiowe łopatki, a szkoda. Nie odżegnuję się jeszcze od tej autorki, mam nadzieję, że jej "Układanka" to tylko gorszy "wypadek przy pracy", ale nie polecam.

Dla niewtajemniczonych na wstępie zaznaczę, że „Układanka” to pierwsza część z Andreą Oliver. Czy mi przypadła do gustu? Oczywiście! Od dłuższego już czasu nie odczuwałam niepokoju w trakcie czytania kryminału bądź thrilleru. Nie przygryzałam kciuka i mój żołądek z nerwów nie wywracał się na drugą stronę. Czym to było spowodowane? Nie potrafię odpowiedzieć na powyższe pytania, jednak owe objawy, które wyżej wymieniałam spowodowała proza Karin Slaughter z dwoma liniami czasowymi, gdzie główną rolę odgrywają dwie kobiety spokrewnione ze sobą.

Banalnie zaczynająca się historia matki -Laury i córki Andrei, które umówiły się na lunch w restauracji. Laura jest po trzyletniej walce z rakiem piersi a od tego czasu jej córka opiekuje się nią, wcześniej porzucając swoje dotychczasowe życie w NYC.

W takcie rozmowy Laury z pewną wdzięczną pacjentką i jej córką padają strzały. Rozmówczynie laury zostają zabite. {p chwili do środka wparował młody mężczyzna, który był sprawcą zamachu. Zobaczywszy Andreę zażądał aby go zabiła, jeśli nie to on zabije właśnie ją. Andrea nie spełniła jego żądań ten zamachnął się na nią nożem ale wtedy do akcji wkroczyła Laura aby obronić swoje dziecko. W wyniku jej działań młody mężczyzna poniósł śmierć.

Laura została okrzyknięta „maszyną do zabijania”. I to wydarzenie zapoczątkowało ciąg zdarzeń, przez które Andrea zmuszona została do ucieczki i zadawania sobie mnóstwa pytań o to kim faktycznie jest jej matka. Czy zwykła Pani...

Muszę przyznać na początku, że miałam nieco problemu z połapaniem się w relacjach między bohaterami. Trochę autorka namotała a może po prostu ma taki styl. Zdecydowałam się na tę książkę, gdyż to pierwszy tom serii " Andrea Oliver" a ja mam z biblioteki tom drugi, więc chciałam zacząć od początku.
Sam tytuł książki "Układanka", już nam wskazuje, że to będzie skomplikowane. A dochodzenie do ułożenia całości to żmudny proces, ale wart uwagi.

Powieść jest dość zawiła i zawiera wiele wątków w tym społeczne i ekonomiczne, podszyte nawet lekką nutą polityki, której nie lubię. Bardzo dużo powtórzeń i wałkowanie tych samych scen powoduje, że akcja ciągnie się niemiłosiernie. Trochę liczyłam, że może w którymś momencie się rozkręci, ale nic takiego nie nastąpiło. Fabuła w pewnym momencie staje się dość przewidywalna i naprawdę nie trzeba być geniuszem by przewidzieć finał historii.