Dobra córka

Hmmm czy to aby na pewno powieść Karin Slaughter ??? "Dobra córka" zanudziła mnie na śmierć. Przeczytałam sporo książek Karin i każdą jedną czytałam z zainteresowaniem, i emocjami a tutaj ewidentnie coś nie zadziałało, coś się zepsuło. Całość przegadana, nudna, bez polotu, bez dreszczyka emocji, niezbyt miła w odbiorze. "Dobra córka" to moje gigantyczne rozczarowanie. Dobrze, że nie zaczęłam mojej przygody z Karin od tej książki. Zraziłabym się i nie poznałabym Hrabstwa Grant ani Willa Trenta. Mam nadzieję, że to jednorazowy wypadek przy pracy ;)

Cóż mogę powiedzieć...Przeczytałam do końca, bo to Slaughter ale niestety zachwycona nie byłam. Uważam tę książkę za mocno przegadaną i bardzo chaotyczną. Strasznie mnie denerwowały wtręty medyczne, anatomiczne, biologiczne, fizyczne, filozoficzne i i inne "czne". Mnie naprawdę mało interesuje, jaki mięśnie pracują, gdy człowiek biegnie, a jeszcze mniej ich fachowe nazewnictwo. Do cholery, człowiek biegnie i już, pędzi na złamanie karku, ucieka przed mordercą, gwałcicielem czy innym złoczyńcą i to mi wystarczy. Jak będę chciała zaznajomić się z anatomią sięgnę po fachową literaturę w tym temacie. Jakoś nic mi nie chciało współgrać w Dobrej córce, nie mogłam się wciągnąć w akcję, zakończenie przewidziałam bardzo szybko i czytałam chyba tylko dlatego, żeby się przekonać czy miałam rację.
Tym razem tylko przeciętnie droga Karin. Przykro mi.

Przyzwyczajony do wysokiego poziomu poprzednich książek Karin Slaughter uznaję, że ta książka jest jej swego rodzaju wypadkiem przy pracy.

Książka rzeczywiście trochę inna, ale chyba bardziej dojrzała. Nie stawiająca tylko na okropieństwa, przestępstwa ale ocierająca się o wątki obyczajowe, takie po ludzku ludzkie.
Mnie ona bardzo wciągnęła. Zaskoczyła końcówką, bo przyznaję, że nie spodziewałam się takiego końca. I bardzo ucieszyłam się, że to to jedna z części.
Może ujęła mnie jej taka większa normalność, codzienność, pokazanie, że nie tylko samym morderstwem i okropnościami człowiek żyje. I bardzo podobały mi się powtarzane sceny. Tak nie pchały fabuły do przodu i nie powiem mogły być męczące, ale sprawiły, że w pewnym momencie zamieszkałam w fabule razem z bohaterami.
W sumie z książek Slaughter jakie przeczytałam, a było ich całkiem sporo, chyba właśnie Dobrą córkę oceniłam najwyżej.
To z jednaj strony znana i lubiana Slaughter, z drugiej lekko inna, jakby z innej strony. Mnie akurat ta strona odpowiada, a może inaczej, doceniam, że Slaughter ma tę drugą stronę.