Ofiara

Jak lubię Slaughter, tak moim zdaniem Ofiara jej nie do końca wyszła. I to w sumie chyba nie wiem do końca z jakiego powodu. Chyb po trochu jej wszystko poszło nie tak. Rzeczywiście relacje między Willem i Sarą rozkładane są na czynniki pierwsze wielokrotnie. Z jednej strony to ukłon w stronę obyczajowości historii, z drugiej strony to tych kilkanaście uszek w barszczu z których o kilka jest za dużo. Jeśli dołożymy do tego relację Willa i Angie, to wyjdzie chyba znacznie więcej niż to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. Co pozwalało nam czerpać przyjemność z doskonałego połączenia obyczajowości z sensacją. Jest kilka świetnych wstawek jak choćby opowieści z przeszłości Amandy czy Faith. One pokazują jak dobrze robi historii trzymanie się w karbach, a nie wielokrotne powielanie tego samego. Nie wiem czy kogoś jeszcze tak bardzo denerwował Will jak mnie w tej odsłonie. Widzimy go jako faceta z paskudną przeszłością, który funkcjonuje w rzeczywistości, utworzył sobie jakieś miejsce w świecie, stara się funkcjonować normalnie. Mądry i inteligentny, świetny glina. I nagle okazuje się, że niezależnie od tego wszystkiego, wystarczy Angie i świat wali się, a on traci rozum, zdrowy rozsądek i nagle staje się dziesięcioletnim dzieckiem, które prosi o kawałek ciastka. Ostatnie stwierdzenie podczas rozmowy z Amandą chyba odebrało mi cała sympatię do niego i po raz pierwszy zaczęłam się zastanawiać czy rzeczywiście on i Sara, to jest to co powinno ich spotkać.
W sumie jakby dobrze przy...