Srebrna Łania z Visby

Mam wrażenie, że jest to powieść dla młodzieży a ja jestem na nią za stary. Albo nie jestem w stanie przyjąć sposobu opowiadania Pilipiuka? Jest tu mnóstwo niepotrzebnych słów, rozważań i uwag, które ani nie mają wpływu na akcję, ani nie pomagają wyobraźni. Wodolejstwo. Po przeczytaniu całego tomu nie pozostaje nic wartościowego do zapamiętania. Wzmianki o postaciach i wydarzeniach z historii Norwegii, Danii i Szwecji mogą, owszem, spowodować chęć doczytania o nich, choćby w Wikipedii - i to jest jedna pozytywna inspiracja, wynikająca z książki. Druga opiera się na kreatywności wyobraźni Pilipiuka w kompilowaniu przeszłości z przyszłością. Może i trafne jest biadolenie autora nad faktem, że współczesne nastolatki są antybohaterami: nic konkretnego nie potrafią, ich wiedza jest szkolna i niepraktyczna, zajmują się nieżyciowymi problemami a w dodatku nie mają pojęcia, co to odwaga, honor, ojczyzna czy wiara. Wysłanie ich w przeszłość traktują więc jako szansę, żeby: 1. za darmo przeżyć wycieczkę, która dziś kosztowałaby setki euro, 2. nauczyć się czegokolwiek, zwłaszcza przetrwania i patriotyzmu. Trochę to dla mnie zanadto dydaktyczne. Ale może dla młodzieży atrakcyjne? Ja, jako nastolatek wolałbym chyba jednak w dalszym ciągu historie o Tomku Wilmowskim...
Ponadto wiele elementów akcji nie wygląda zbyt wiarygodnie: chłopak-niezguła w jedno popołudnie wykonuje 2 pary funkcjonalnych nart z wiązaniami, 2 pary rakiet śnieżnych i namiot z tropikiem? I jako Polak z 20. wieku od...

Kontynuując swoje wywody z komentarza do tomu poprzedniego: Tym razem biję się w pierś i przyznaję rację Ferreg. Totalny przerost i "rozbuchanie" formy nad treścią. Poległem koło 200 strony. Jedna wielka gadka, zero akcji i tempo ślimaka na uspokajaczach. Autor chyba podpisał z góry kontrakt na siedem tomów i wzorem "wyrobnika" z za oceanu, pisze mozolnie swoją "epopeje" a' la Dark Tower. Jedna wielka gadka: dyskusje na temat wynalazków, budowy średniowiecznego kalkulatora, hodowli bakterii, penicyliny, ideologii narodowościowych i innych zamulacze. Do tego od nowa omawianie wszystkich elementów tomu poprzedniego a na deser rozwałka czerepów i grzebanie w mózgach. Ja mówię basta! NIE zamierzam czytać dalej (podobno jest jeszcze nudniej i durniej)

A mnie się podobała. Styl pisania odpowiadał mi bardzo - lekki i przyjemny. Już pierwszy tom bardzo mi się spodobał, w tym tomie poznajemy dalsze losy bohaterów. Ja sama daję 5/5, ale ktoś, kto lubi książki o akcji wartkiej, gdzie trup ściele się gęsto, a czytelnik wręcz dostaje zadyszki od ilości wydarzeń, będzie zawiedziony.

Jak dla mnie, ciekawa kontynuacja. Losy bohaterów się wikłają. Przybywa nowych zdarzeń, a łasica jest dalej wredną istotką. Jak zawsze u tego autora znajdziemy sporo ciekawostek z epoki.

Ta książka uświadomiła mnie o mojej niekompetencji jako człowieka XXI wieku. Szczerze, na miejscu Marka, pewnie bym po prostu siadła i zaczęła płakać.

Zgadzam się z Maynardem. Jak pierwszym tomem byłam zachwycona, tak drugi gwałtownie sprowadził mnie na ziemię. Nuda, nuda! Rozczarowałam się.

Dobra kontynuacja. Jeszcze lepszy opis epoki, narastające napięcia, knucia i intrygi. Generalnie fajna książka i tyle.

Świetna kontynuacja, bohaterowie także nabierają barw... polecam, bo akcja gna do przodu tak, jak obiecywano.

Mnie się bardzo podoba, ale podobno nie każdy jest zachwycony tą serią