Karpie bijem

Najlepszy zbiór opowieści o Jakubie Wędrowyczu.
Opowiadania krótkie, ze swoistym poczuciem humoru, barwnym, swojskim i absurdalnym jednocześnie.
Pojawiła się żona Jakuba, kobieta iście go warta:)
Płakałam ze śmiechu gdy czytałam o wściekłym zagraniu Baby Jagi, wyłam ze śmiechu przy każdym opowiadaniu.... niesamowite historie. Uwielbiam poczucie humoru Autora:)

Karpie bijem to najnowszy zbiór autora, w którym znów spotykamy Jakuba Wędrowycza i Semena. Zajętych piciem bimbru i kombinowaniem na wszelkie sposoby. Kolejnych przygód byłem ciekawy, bo od pierwszej przeczytanej książki o Jakubie Wędrowyczu polubiłem jego bohatera i zawsze czekałem na następny tom. Tym razem autor oprócz swojskich klimatów proponuje nam podróż do światów alternatywnych, starcie z karpiami i wiele więcej, a wszystko okraszone oparami bimbru. W książce Karpie bijem spotykamy egzorcystę i pijaka Jakuba Wędrowycza, który nie potrzebuje za wiele do szczęścia. Wystarczy mu bimber, jego kolega Semen i prześladowanie Bardaków, aby jego życie nabrało sensu. Ze znanych schematów tworzą się opowieści o wojnie pomiędzy rodami dwóch najwaleczniejszych wrogich rodzin. Walczących ze sobą od pokoleń. Do tego dochodzą Rowicki i Birski, którzy naszego bohatera Jakuba wsadziliby do więzienia za sam wygląd, ale niestety zawsze mają pecha, bo Wędrowycz wychodzi z ich spisków obronną ręką.

Gumofilc jest opowieścią przewrotną o wizycie kosmitów u naszych bohaterów. Historia ironiczna i zabawna pod koniec. Drugą opowieścią jest Chatka i czasy wojny w oparach absurdu. Dobrze napisana z postacią z bajek, która pojawia się u bohaterów. Kolejne opowiadanie Zlecenie dotyczy tajemniczych zgonów i śledztwa prowadzonego przez naszych ulubionych bohaterów. Autor puszcza oczko i nawiązanie do Ktulu jest bardzo smacznym dodatkiem. Jednak prawda okaże się inna niż sądzili. Dobra...

Kolejny Wędrowycz to trochę odgrzewane kotlety. Powiem tak, czytałam z przerwą na Tokarczuk, bo było nijako. To o czymś świadczy. Dopiero w ostatnich opowiadaniach się rozkręcił, bo żarty nie opierały się tylko na opisach tego jak Jakub chleje z Semenem, ale z Wędrowycza wychodzi inteligencja, której nie widać na co dzień, a opowiadania odnoszą się do historii albo nauki. Końcówka była całkiem ciekawa, ale początek tylko dla wytrwałych. Dlatego ocena będzie niziutka.

Macie swoich pisarskich pewniaków? Takich, po których książki sięgacie w ciemno? Dla mnie takie właśnie były opowiadania o Jakubie Wędrowyczu autorstwa Andrzeja Pilipiuka. O ile powieści pisarza nie trafiły w mój czytelniczy gust, o tyle opowiadania zawsze mi "odpowiadały". A te o Jakubie już w szczególności. Dlatego pomimo ostrzeżeń i niezbyt pochlebnych opinii znajomych postanowiłam sięgnąć po "Karpie bijem". Ba, nawet stwierdziłam, że na pewno będzie warto. I powiem szczerze, że nie było. Niestety...

O ile pierwsze 2-3 opowiadania były w miarę dobre, to potem było już tylko gorzej. To już nie był ten sam styl co wcześniej, o poziomie nie wspominając. Jakub zamiast bawić częściej irytował. Birski, Rowicki czy klan Bardaków są w tych historiach nijacy, a obserwując ich zachowanie oraz słuchając ich wypowiedzi miałam ochotę zanucić "ale to już było..." Ogólnie cały czas miałam wrażenie wtórności i powtórki tego co napisano już wcześniej.

I chociaż te historyjki nie były za długie to i tak miałam wrażenie, że autorowi zabrakło pomysłu. Początek historii był, potem następowało rozwinięcie (w zależności od długości lepsze lub gorsze, bo im dłuższa opowieść tym gorzej i nudniej, te kilku- i kilkunastostronicowe były "najciekawsze") i zakończenie, po którym oczekiwałam wielkiego "wow", które idealnie spinałoby fabułę, wyjaśniałoby fantastyczne wątki w taki "jakubowy" sposób. Tego zabrakło. Wszystko to sprawiło, że spora część opowiadań była jałowa i bez polo...

Przegięła się pała goryczy.

Mam wrażenie, że czytałem wszystkie, lub prawie wszystkie książki z tej serii, ale więcej "nie wytrzymie". Syf, popelina, powtórzenia co kilka stron, teksty tak czerstwe, że i wychłeptanie wanny wody nie pomoże!
Moja cierpliwość została ostatecznie wyczerpana. Ja wiem, że książki z Wędrowyczem miały być takimi zapychaczami czasu, humorystycznymi utworami, prymitywnie ciosanymi siekierą, żeby się czytelnikowi nie nudziło w podróży, czy w WC. Ale tu autor, mocno już rozbujany poprzednimi częściami, przebił dno i zapukał od spodu.
Tego się serio nie da czytać. Wziąłem do pociągu, czytałem po trochu w robocie- no nic nie szło. Zostało mi może ze dwadzieścia stron, ale więcej nie wmuszę tej grafomanii, bo się porzygam.
Bierz pan tego Wędrowycza, resztę majdanu i idź w cholerę!

Jakub Wędrowycz to jedna z moim ulubionych postaci literackich. Ta część niestety ma trochę niższy poziom niż poprzednie jego przygody, jednak i tak przyjemnie spędziłam czas przy tej książce.