Serce

Bywają kryminały uniesione do rangi wielkiej literatury. I bywają te, które po kilkudziesięciu stronach drażnią pospolitością i przewidywalnością. A pośrodku, wygodnie, z uśmiechem na ustach, kpiną w głosie, błyskiem ironii w oku, okraszone polszczyzną a`la gangster, ewentualnie cybermaniak w postaci wszelakiej, rozsiadły się perełki. Ich drogocenność polega na tym, że składając głęboki ukłon bystrości i poziomowi intelektualnemu czytelnika, dostarczają opisów rodem z rzeźni, szydzą z władzy wszelakiej, poruszają i wzruszają, tarmoszą i łagodzą a wszystko to razem ku chwale tego, czemu winny służyć - Rozrywce. I ta właśnie Rozrywka przez wielkie R przelewa się stronami pruszkowskiej trylogii, w tym jej kulminacyjnego tomu - "Serca".

Bartosz Szczygielski zdaje się nie lubić swojego bohatera. Pruszkowska trylogia obarcza go problemami, które z pojmowanych jako normalne trudy zawodowe policjanta, człowieka walczącego ze światkiem przestępczym, przechodzą w bardziej mroczne, skupione na skutkach wcześniejszych wydarzeń związanych z jego pracą, by wreszcie w trzecim tonie -"Sercu"- wyprowadzić go w pole problemów, których nie spodziewalibyśmy się u takich osób, w takiej postaci i takim nasileniu.
"Gabrielowi zaczynało przeszkadza życie. Odkąd stracił Alicję, nieustanne próby osiągnięcia jakiejkolwiek stabilizacji spełzały na niczym. Usychał i nie mógł nic z tym zrobić". (str. 96)
O ile można rozumieć "Aortę" z jej krwawymi gangsterskimi porachunkami i o ile trud...