Rzeźnik drzew

szczerze mówiąc nie zachwyciła mnie. czytając tak wiele entuzjastycznych recenzji spodziewałam się czegoś o wiele lepszego. opowiadania przyjemnie się czyta, są w sumie ciekawe, jednak z końcówkami jest coś nie tak - jedne są zbyt oczywiste, inne jakieś takie... nijakie. budowanie napięcia, podsycanie ciekawości czytelnika, po czym zakańczanie historii za pomocą kilku zdań, tak jakby autor chciał jak najszybciej skończyć, bo pisanie mu się nagle znudziło. pan Pilipiuk wykazuje się bardzo dużą wiedzą i doceniam to, ale po jakimś czasie miałam już serdecznie dość wszechobecnych odwołań do historii czy pojęć archeologicznych. jedynymi opowiadaniami, które mi się naprawdę spodobały, były „połoz” (cudeńko w każdym calu!), „opowieść teatralna” (ta aura tajemniczości... prawie czuć zapach starych desek), no i „ślad oliwy na piasku” (generalnie niezły pomysł). tak więc ogólnie niby wszystko fajnie, ale zdecydowanie czegoś brakuje. 3,5/5 (a ta połówka za oprawę graficzną).

„Rzeźnik drzew” to dwanaście fachowo skrojonych historii. Jak na tak dość pokaźny zbiór to tyko jedno z opowiadań nie spełniło moich oczekiwań. Jak zwykle u Pilipiuka, każdy może znaleźć coś dla siebie i z prawdziwą przyjemnością rozkoszować się lekturą. Polecam! [Recenzję "Rzeźnika drzew" znajdziecie na moim blogu: http://zapomnianypokoj.blogspot.com/2014/05/rzeznik-drzew-andrzej-pilipiuk-recenzja.html zapraszam :)]

Sledzę karierę Pana Andrzeja od debiutu w Fenixie. I trzeba powiedzieć, że bardzo rozwinął swój literacki talent. A ten tomik? Jak w recenzji. Fachowo sprawione opowiadania. Kawał rzetelnej roboty. Takiego Piliupiuka lubię. Polecam.

Właśnie przeczytałem po raz drugi, dokładnie po dwu i pół letniej przerwie. Choć pamiętałem z grubsza zarys każdego z opowiadań, to, przyznam się szczerze, odkrywanie szczegółów wspaniałej wyobraźni Andrzeja P. było dla mnie frajdą i swoistym "powrotem do domu". Genialne fabularnie, bogate w wydarzenia, zaskakujące pomysłowością. Dla mnie bomba i tyle. Tym razem pokusiłem się o osobisty ranking opowiadań ze zbioru, posegregowanych od najlepszych do tych troszkę gorszych. Start: 1. Bunt szewców - wiem, że przeczytam to jeszcze nie raz. Zrobiło na mnie takie wrażenie, jak pierwsze wiedźmińskie opowiadanie AS'a. Warszawa, wygnańcy z drugiego końca kosmosu, wspaniała rozbudowana a jednocześnie oszczędna w szczegóły fabuła, no i pole do popisu dla płodnego w wyobraźnie czytelnika. Do tej pory zastanawiam się nad anatomią mieszkańców Fresii :-) 2. Serce Kamienia - alchemia, mroczne, bluźniercze księgi, biblioteka Czterech Liści oraz smutny los Apolonii Szczurzyńskiej. Zakrawa na powieść i opowiadanie-rarytas w jednym. 3. Teatralna opowieść - świetny pomysł na "świat w świecie". Do tego Stan Wojenny i piękno teatru... 4. Operacja "Jajca" - znów Stan Wojenny, tym razem z chińską mitologią i duchem narodu w tle. 5. Połoz - Miło, śmiesznie i ciekawie, choć przewidywalnie. Za drugim razem "wchodzi" gorzej 6. Ślad oliwy na piasku - Pożegnanie z dr. Skórzewskim. Jezydzi, Eden i Mumio czyli sekrety historii 7. Czytając w ziemi - demony i archeologowie w Zachodniopomorskim. Coś al'a "Pan Sa...

Bardzo dobry zbiór opowiadań, które pochłonęły mnie całkowicie. "Serce kamienia", "Teatralna opowieść" i "Bunt szewców" na pewno zapamiętam na długo. "Rzeźnik drzew" bardzo ciekawy pomysł, niestety za krótko rozwinięty. Reszta była dobra, każda historia miała w sobie coś interesującego. W bliskiej przyszłości na pewno sięgnę po kolejny zbiór Pilipiuka, autor pozytywnie mnie zaskoczył i mam ochotę na więcej. :-)

Spodobał mi się ze względu na pisanie zakończeń, których np. u J.T. Olejniczaka brakuje, przez co zniechęcił mnie do czytania opowiadań. Najbardziej przypadł mi do gustu: 1. Bunt szewców 2. Serce kamienia 3. Połoz Historia Amiwelechusa jest wciągająca, pokazuje, ale tylko w minimalnym stopniu inny świat. Zalety i wady Ziemi Kłamców. Jest w niej bardzo dużo ciekawych i wartych zapamiętania sentencji.

Całkiem fajny zbiorek opowiadań, ale póki co pan Pilipiuk nie ma szans na przebicie w moich prywatnych rankingach innych polskich autorów podobnej literatury. Dwa ostatnie opowiadania naprawdę mnie wciągnęły, a 'Bunt szewców' ma bardzo ciekawy klimat. Moim zdecydowanym faworytem jest jednak 'Połoz' - super pomysł, krótka i przezabawnie opowiedziana historyjka.

Z całego zbioru opowiadań chyba ostatnie wydało mi się najgorsze. Bardzo podoba mi się sposób w jaki autor konstruuje swoje światy i tworzy bohaterów. Najlepszym opowiadaniem było wg mnie "Czytanie w ziemi"... opisane w nich realia wykopalisk archeologicznych są świetnie oddane, czytając je sama przypominałam sobie swoje wykopki ;)

Spodziewałam się czegoś lepszego. Nie przeczytałam też jednak wszystkich opowiadań. Na pewno najlepsze jest pierwsze - "Szkolenie". Co do reszty - no cóż, dupy nie urywa.

Pilipiuk jak zwykle w formie - tym razem operuje czymś więcej niż tylko efektownym słownictwem(jak w np. szkoleniu). Opowiadania są świetne i z rasowym klimatem.

Po Pilipiuku spodziewałam się znacznie więcej. Przeciętne, do przeczytania i zapomnienia - takie są moje odczucia.