Po zmroku

“To, że chcia­ła schud­nąć, nie ozna­cza­ło, że ma re­zy­gno­wać z wszel­kich przy­jem­no­ści w życiu.”

“– Nie­na­wi­dzę cię – rzu­ci­ła, od­wra­ca­jąc głowę w stro­nę pla­ka­tu. – Chuda zdzi­ro. Ze ścia­ny uśmie­cha­ła się do niej tre­ner­ka, którą ob­ser­wo­wa­ła na In­sta­gra­mie. Dzie­więt­na­sto­lat­ka z mniej­szą ilo­ścią tłusz­czu w or­ga­ni­zmie niż mleko trzy­ma­ne przez Ka­san­drę w lo­dów­ce.”

“I zo­staw stary te­le­fon. Spraw­dzę, co z nim. Nie masz tam żad­nych kom­pro­mi­tu­ją­cych zdjęć? – Co naj­wy­żej zdję­cia licz­ni­ka gazu. – Wi­dy­wa­łam gor­sze rze­czy. Dużo gor­sze.”

“– Dobra, nie będę mó­wi­ła, żebyś się uśmiech­nę­ła, bo coś czuję, że to bez sensu. Uwa­żam zresz­tą, że takie sztucz­ne uśmie­cha­nie się do zdję­cia tylko je za­kła­mu­je. Por­tret po­wi­nien od­da­wać to, kim je­steś na­praw­dę, a nie to, kim chcesz być przez ten uła­mek se­kun­dy.”

“Ja po pro­stu lubię je­zio­ro, morze, ocean. Bez róż­ni­cy. To zu­peł­nie co in­ne­go niż basen. No to jakoś do mnie w ogóle nie prze­ma­wia. Jak­bym była za­mknię­ta w klat­ce.”