Po zmroku recenzja

Nie wiem, co mnie przyciąga bardziej – zapach mokrego lasu po deszczu czy historie, które czają się w jego cieniu. „Po zmroku” Bartosza Szczygielskiego pachnie jednym i drugim. To nie jest zwykła książka. To ścieżka w głąb lasu, po której idziesz boso, z bijącym sercem i świadomością, że coś cię obserwuje. A mimo to – idziesz dalej. Klimat tej historii jest tak gęsty, że niemal można go kroić nożem. A ja kocham, kiedy książka potrafi mnie przestraszyć bardziej niż własna wyobraźnia.

Kasandra Lit – to postać pełna sprzeczności. Silna, choć poraniona. Samotna, ale świadoma tego, co może stracić. Jej lęk, jej nieufność wobec świata, a jednocześnie determinacja, by go zrozumieć – to wszystko sprawia, że jej podróż do serca mazurskiego mroku to coś więcej niż tylko dziennikarskie śledztwo. To konfrontacja z samą sobą, z przeszłością, która nie daje o sobie zapomnieć.

Gdy dostaje zlecenie, by pojechać do Uroczyska – pensjonatu ukrytego głęboko w mazurskim lesie – wiem, że to nie będzie zwykła wyprawa. Z każdym krokiem, który stawia Kasandra, czytelnik staje się uczestnikiem tej wyprawy. Nie obserwatorem – współodczuwającym. Coś tu nie gra. Zbyt cicho, zbyt spokojnie. Las milczy, ale to milczenie krzyczy.

Szczygielski nie opowiada tej historii – on ją tka. Nitka po nitce, detal po detalu, aż z pozornie zwyczajnej opowieści o dziennikarskim śledztwie wyrasta coś znacznie większego. Coś, co siedzi głęboko pod skórą, jak drzazga z drzewa, które nie powinno rosnąć tam, gdzie rośnie.

„Uroczysko” nie jest zwykłym pensjonatem – to miejsce, które oddycha razem z lasem. Czasem nawet szybciej niż powinno. Szczygielski stworzył przestrzeń, która żyje własnym życiem – piękna, ale niepokojąca, jak sen, z którego nie chce się obudzić, choć pod skórą czuć, że zaraz wydarzy się coś złego.

To, co wyróżnia tę powieść, to nie tylko pomysł i wykonanie, ale i subtelna gra z czytelnikiem. Autor nie serwuje wszystkiego na tacy – każe szukać, domyślać się, ufać intuicji. A kiedy już myślisz, że wiesz, co się wydarzy, zmienia reguły gry.

„Po zmroku” to opowieść o lęku – tym, który przychodzi cicho, gdy gasną światła. O pamięci, która nie daje spokoju. O lęku, który nie musi mieć twarzy, by paraliżować. O kobiecie, która musi wrócić tam, gdzie nie chciała już nigdy być, by odnaleźć prawdę. O miejscach, które nie chcą zostać zapomniane. I o tym, że czasem najtrudniejszym krokiem jest wyjść z własnego cienia. Ale przede wszystkim to książka, która zostawia ślad. Taki, który nie znika nawet po zamknięciu ostatniej strony.

Tylko jedno ostrzeżenie – jeśli zaczynasz czytać po zmroku, upewnij się, że masz światło. I że drzwi są zamknięte.

Nie wchodź do lasu po zmroku. A najlepiej – przeczytaj tę książkę i przekonaj się, dlaczego.