Planeta wygnania

"Planeta wygnania" to druga część cyklu Haińskiego. Nie jest jednak fabularnie powiązana ze "Światem Rocannona", jako że wydarzenia w niej opisane rozgrywają się kilka setek lat później, na dodatek na innej planecie.Tytuł ten przypadł mi do gustu. Autorka skupiła się tutaj na istocie człowieczeństwa, a przedstawiając fabułę z dwóch różnych perspektyw udało jej się oddać relatywizm tego pojęcia. Zakończenie tej książki jest nawet bardziej radosne od pozostałych dzieł Le Guin... a może tylko ja tak to odebrałem, bo przecież kończy się pogrzebem.W każdym razie polecam miłośnikom kameralnego, stonowanego s-f, gdzie ludzie ważniejsi są od technologicznych nowinek.

To moje pierwsze podejście do słynnej Ursuli le Guin, na szczęście udane. "Planeta wygnania" pokazuje moment zagrożenia, przed którym stoją dwa obce sobie plemiona – farbornów (urodzonych daleko przybyszów z innej planety) i tubylców. Obie rasy myślą o sobie jako o ludziach, traktując drugich jak obcych, z nieufnością i uprzedzeniami. Różnią się zwyczajami, trybem życia, wyglądem i stopniem rozwoju cywilizacyjnego. Wobec pojawienia się wspólnego wroga muszą podjąć decyzję czy współpracować, czy pozwolić hordom ghalów wytłuc swoich sąsiadów. Mamy tu też wątek miłosny, w stylu Romea i Julii, ale subtelnie poprowadzony. Poza tym ujęła mnie autorka wprowadzeniem kilku innych tematów – różnicami w postrzeganiu czasu, ceną oderwania od swoich korzeni, trudnościami z utrzymaniem tożsamości. Żal mi było farbornów, którzy dla dobra kolonizowanych/odwiedzanych społeczności rezygnowali ze zdobyczy swojej wiedzy, zamykając sobie drogę powrotu do swojego świata. Nie sądzę, żeby ludzkich kolonizatorów stać było na taki gest.
Z minusów – znów okładka, zgrzytała mi mniej więcej jak ścieżki dźwiękowe filmów z lat 70-tych, brrr... Nie sugerujcie się więc jej wyglądem, zawartość warta jest lektury.