Świat Rocannona

Mam ambiwalentne uczucia. "Świat Rocannona" to książka Le Guin i jej styl jest w niej bardzo rozpoznawalny. Istnieje jednak pewna zasadnicza różnica pomiędzy tą książką, a tetralogią "Ziemniomorze", czy też "Wydziedziczonymi" lub "Lewą ręką ciemności"... niestety, chociaż odczuwam ją wyraźnie, to nie potrafię jej określić i nazwać.Pomimo tego, że akcja dzieje się na sporej części planety, to panuje dość kameralny nastrój. Może dzięki poziomowi technicznemu z epoki żelaza, niekiedy skontrastowanemu z osiągnięciami ery podróży kosmicznych. Kultura, tak ważna w innych książkach le Guin, tutaj pozostaje w tle - nie jest tak egzotyczną jak w "Lewej ręce ciemności", czy też tak istotna dla fabuły jak w "Wydziedziczonych". Chciałoby się trochę więcej, bo 150 stron to niedużo. Zakończenie budzi niedosyt, miałoby się ochotę na poświęcenie mu dwa razy więcej stronic. Chciałbym również lepiej poznać Rocannona po jego przemianie, aby dowiedzieć się, jaki wpływ miała na jego psychikę - dziwię się, że Autorka, która przecież tak dobrze zna umysł i dusze ludzką, nie pokusiła się o rozwinięcie tego wątku.Generalnie dobra książka, ale tylko zaostrzyła mi apetyt.

czytając tę książkę nie mogłam pozbyć się wrażenia, że czytam streszczenie. brak jej dynamiki, spójności, ciągłości, wiele wątków zostało potraktowane bardzo pobieżnie. ot, uwaga rzucona niejako mimochodem. całość sprawia wrażenie szkicu, szkieletu powieści, także za sprawą ubogiej, liniowej fabuły. a szkoda, bo przewinęło się tu kilka pomysłów, które aż proszą się o oszlifowanie i bardziej misterną oprawę.

Z noty wydawcy:Rocannon, kosmiczny etnograf prowadzący badania na zacofanej planecie, staje w obronie tubylców, których zaatakował galaktyczny wróg. Naukowa misja przekształca się w awanturniczą wyprawę, podczas której bohater odkrywa w sobie tajemniczy dar, znany jedynie Najstarszym.Niestety, książkę czytałam dość dawno i jedynie mgliście mi się przypomina, że była przyjemna.