Pani Jeziora

„To już jest koniec, nie ma już nic,

Jesteśmy wolni, bo nie ma już nic”.

Fatum, los, przeznaczenie - tyle zachodu, żeby to się wszystko tak po prostu skończyło.

Drogi Lwiątka z Cintry i Białego Wilka w końcu przecinają się. Ucierpi na tym sporo ludzi (chociaż tego to się akurat można było domyślić, nie po to tyle to trwało, żeby się udało po dobroci). Muszę przyznać, że piętnaście lat temu bardziej mi się podobała cała saga, teraz momentami byłam już znudzona, a najbardziej żałowałam, że nie jestem już w stanie wykrzesać z siebie tamtego zachwytu. Nie zmienia to jednak faktu, że Saga o Wiedźminie jest warta przeczytania.

W międzyczasie obejrzałam serial na Netfliksie, bo już nie mogłam się doczekać, i przyznaję, że mi się bardzo podobał. Z niecierpliwością czekam na nadchodzący drugi sezon. „Wiedźmin” zasłużył na porządniejszą ekranizację, chociaż do Michała Żebrowskiego w tlenionych kudłach też mam pewien sentyment :)

Bardzo lubię styl pisarki Sapkowskiego oraz postacie, które wykreował w sadze o Wiedźminie. W Pani Jeziora był i ten styl i owi lubiani przeze mnie bohaterowie, ale nie ukrywam, że spodziewałam się o wiele lepszego zakończenia tak opiewanej sagi. Myślałam, że będzie coś z większym przytupem, coś bardziej spektakularnego. Sama fabuła często była po prostu nudna i bardzo ciągnąca się. Mam naprawdę duży sentyment do tej sagi, ale jednak zakończenie całego cyklu oraz tego konkretnego tomu ciut mnie rozczarowało, jest takie jakby rozwiane. Sama książka jest długa i rozwleczona i brakuje jej polotu, czegoś co by dodało jej werwy. Mało w tym cyklu samego Wiedźmina, jego humoru oraz akcji i fabuły na odpowiednim poziomie. Czuję niedosyt, nie lubię gdy lubiana przeze mnie saga kończy się nijako, bez żadnych wydarzeń, które zapadną mi w pamięć...

 Czasami mam tak, że im bardziej na coś czekam lub im bardziej na czymś mi zależy, tym szybciej i mocniej się rozczarowuję. Tak było w przypadku "Pani Jeziora" - najdłuższej, a zarazem najsłabszej książki z cyklu o Wiedźminie.
 
 Wojna Nilfgaardu z państwami północy trwa w najlepsze. Obie strony powoli się wykrwawiają, ale żadna nie chce odłożyć broni. Geralt wraz z kompanią wiodą spokojne życie w bajkowym królestwie. Wydaje się, że ich misja ratunkowa odeszła w zapomnienie. Tymczasem Ciri przenosi się do świata elfów, z którego pozornie nie ma ucieczki.
 
 Do tego, że Autor opisuje wydarzenia z wielu perspektyw zdążyłam się już przyzwyczaić. Do nagłych zmian tychże perspektyw również. Jednak "Pani Jeziora" jest pod tym względem tak zamotana, że trudno powiedzieć, czy należy ją traktować jako opowieść Ciri czy też jako sny czarodziejki. Zabieg pisarski może ciekawy, ale mi do gustu nie przypadła. Nie sprawdziły się też wspomniane zmiany perspektywy - wydarzenia zaczynały się przez to ślamazarnie wlec. Nawet zwykle dynamiczne opisy bitewne straciły swoje tempo. Co prawda nie zabrakło zaskakujących momentów, ale one też były opisane dość niemrawo.
 
 Bohaterowie - jacyś w tej części zrobili się przewidywalni, a przez to nudni. Spodziewałam się cynicznego wiedźmina, zadziornej Yen i upartej Ciri, a tu klops. Sytuację ratowali Regis i niezawodny Jaskier (chociaż u niego początki były trudne).
 
 Plusik: opis egzekucji pod koniec. Wchodzenie sk...

Ostatni tom sagi o Wiedźminie.
Bohaterowie kończą swoją podróż.
Sądzę, że cała saga jest jedną z lepszych cyklów fantastycznych stworzonych w Polsce. Sapkowski w przemyślany sposób stworzył cały świat, bohaterów oraz ich ścieżki. Każda postać, która pojawia się na kartach powieści jest wiarygodna, każdą kierują jakieś motywy, każda ma swoje cele. Nie mamy tutaj przeszkód wymyślanych na siłę oraz rozwiązań z powietrza. Każda decyzja bohaterów niesie za sobą konsekwencje. Cała historia została stworzona przemyślanie, od początku do końca. Od miłych i przyjemnych opowiadań po coraz trudniejsze i smutniejsze tomy całej sagi. Ale wraz z postępującą powagą i brutalnością Sapkowski nie gubi lekkości pióra, humoru oraz miłych niespodzianek.
Kupuję ten świat, tę historię, to zakończenie.
Wielokrotnie czytałam całą sagę. Ani razu się nie zawiodłam. Z pewnością jeszcze wiele razy udam się w podróż wraz z Geraltem, jego bliskimi i przyjaciółmi. Jedna z moich ulubionych podróży. A do ulubionych miejsc często się wraca.

Koniec pięknej i wciągającej historii Geralta z Rivii, Ciri z Cintry i Yennefer z Vengerbergu.
Przy "Pani Jeziora" można uronić kilka łez (albo więcej niż kilka). Ta część praktycznie cała wypełniona jest akcją, cały czas coś się dzieje. Nie brakuje tu walk, krwi, śmierci, wzruszeń, poświecenia. Ale książka jest tak obszerna, że znalazło się też miejsce na odrobinę radości i spokoju. Odrobinę.
Zakończenie serii jest natomiast... Hmm... Nie wiem. Nie jest w stanie stwierdzić, czy mi się podoba, czy nie. Ciężko nawet powiedzieć, czy ta powieść kończy się dobrze czy źle. Jedyne, czego jestem pewna, to tego, że się kończy.

Moim zdaniem to najsłabszy tom serii, niemniej jest to książka napisana w świetnym stylu, z różnymi "smaczkami" fabularnymi, z bogato rozbudowanym światem i ciekawymi bohaterami. Trochę mnie rozczarowało zakończenie, spodziewałam się czegoś mocniejszego, zabrakło mi takiego jasnego zamknięcia historii, przykro mi było pożegnać niektórych bohaterów, ale mimo wszystko podobała mi się ta książka. Cieszę się, że zdecydowałam się na przygodę z serią o wiedzminie Geralcie, to były bardzo interesujące chwile...


Książka przeczytana w ramach Olimpiady Czytelniczej

Po raz kolejny przekonałam się jak błyskotliwym pisarzem jest Sapkowski. Po raz kolejny uświadomiłam sobie, że to są moje ulubione książki i nic ich nie przebije. I wreszcie po raz kolejny narodziła się w głowie myśl, że to nie było ostatnie czytanie.