Wiedźmin: Sezon Burz

„Wielki Mistrz, Ulrich von Jungingen wzywa twój majestat, panie, i księcia Witolda na bitwę śmiertelną. I aby męstwo wasze, którego wam widać brakuje, podnieść, śle wam te dwa nagie miecze”.

Geralt, już wiem gdzie się podziały Twoje cenne zabawki!

Ohydne potwory, piękne czarodziejki i przebiegli magowie. Jaskier jak zwykle spragniony atencji i uwielbienia. Geralt wiecznie w gotowości do bitki. Niby wszystko już było, ale przecież mordobicia w wydaniu wiedźmińskim nigdy dość. Na pohybel skurwysynom!

Fabuła „Sezonu burz” jest zbyt zachowawcza. Nie zaczyna się trzęsieniem ziemi, chyba że ktoś za takie trzęsienie chciałby uznać zgubienie dwóch mieczy. Potem akcja zaczyna przeskakiwać od jednej historii do drugiej i zaczyna się ciut ciągnąć. Wiedźmin biega od jednego miejsca do drugiego, w międzyczasie obija kilka mord i kończy kilka walk efektownymi pchnięciami. Czegoś tu jednak brakuje.
Wiedźminowi w wojażach często towarzyszy seksowna, ruda czarodziejka, epizodycznie też krasnolud i wilkołak. Wszyscy mniej lub bardziej sympatyczni – w świecie wiedźmina bycie outsiderem to chyba warunek fajności:) Kręci się od czasu do czasu Jaskier, Yennefer też, choć z nią Geralt rozstał się rok temu. W dużym stopniu jest to prequel, akcja powieści toczy się nawet przed historią ze strzygą – córką króla Foltesta (znaną z pierwszego opowiadania),choć są fragmenty, które wybiegają naprzód daleko poza ostatni tom sagi.
Książka napisana jest stylem lekkim i swobodnym. Pełno w nim popisywania się erudycją, poprzez stosowanie bogatego słownictwa, nawiązywania do utworów klasycznych czy popkulturowych oraz postmodernistycznego bawienia się słowem. Mocnym elementem są dialogi - autor świetnie oddaje interakcje między bohaterami, nie szczędząc błyskotliwych porównań, ciętych ripost i dowcipnych zwrotów. W konsekwencji narracja jest przyjemna w odbiorze.

,,Próbował się uśmiechnąć - nie wyszło''.

Miałem obawy, bo ,,Sezon burz'', z jakiegoś powodu, przez lata cieszył się niepokojącą sławą, jako tom niegodny serii Sapkowskiego. Naczytałem się wstecz przykrych opinii, i bałem się, że mogą mieć rację. Diabeł ostrzegał - prychnąłem. Raz się żyje, więc zażyje. Zapytacie, czemu nie kontynuuje głównej ścieżki fabularnej? Chciałem sobie zostawić na później, bo wiem, że będzie zaskakująco i przemile. Wolałem poczytać rzeczy, które nie mają nic wspólnego z wątkiem sagi o królowej Cyrilli, która ma początek w ,,Krwi Elfów'' (tom trzeci według numerologii). W ogóle, co zabawne - historia zaczyna się po wydarzeniach z ,,Ostatniego życzenia'' (czyli opowiadania z tomu pierwszego!). Chronologia zaburzona, autor przetasował zdarzenia i co niektórzy, bodaj pogubili się na linii czasu. Typowy Sapkowski, który nie do końca ogarnął, że miał wyrwy w narracji, i jak teleporty w literaturze - skakał sobie nie przejmując się kolejnością. Dla jednych wada, mnie to nie robi różnicy. Widziałem bardziej skomplikowane historie, które do dzisiaj nie mają rozwiązania, jak seria ,,The Legend of Zelda''. W sumie to inspirujące, bo twórca pozwala sobie na intertekstualne konteksty, nie musisz czytać Wiedźmina w kolejności. Możesz zacząć od opowiadań, albo zacząć od sagi. Droga wolna - super rzecz.

Na pozór - mozolny początek prędko się rozwija i wchodzimy na szerokie wody. Dosłownie i w przenośni. Niewątpliwie opowiadanie o lisicy i wypra...

 Przyznam, że jakoś specjalnie mnie do tej książki nie ciągnęło. Wszystko przez dość ostateczne zakończenie "Pani Jeziora". W rezultacie "Sezon burz" musiał odstać na półce trochę czasu. I się doczekał. A ja po lekturze mam mieszane uczucia.
 
 O czym jest "Sezon burz"? O potworach, nie tylko tych prawdziwych, ale też tych w ludzkiej skórze. Geralt zabija w lesie dziwne, bardzo mordercze stworzenie, które okazuje się wynikiem eksperymentów z pogranicza genetyki i magii. Po odebraniu nagrody wyrusza do małego, niewiele znaczącego królestwa, by tam spróbować rozkoszy miejscowej kuchni. Nawet mu do głowy nie przychodzi, że jest to jedna z najgorszych decyzji, jakie mógł podjąć.
 
 Ten niefortunny przyjazd rozpoczyna serię mniej lub bardziej pechowych zdarzeń, które uprzykrzają Wiedźminowi żywot. Gdy już wydaje się, że wszystko jakoś się ułoży, psuje się coś innego. Takiego pasma nieszczęść w poprzednich tomach cyklu próżno szukać. Miałam wrażenie, że autor chciał w ten sposób nadrobić owe braki. Jeśli tak, to udało mu się. Z nawiązką.
 
 Obrodziło tu także nowymi postaciami. Właściwie, poza Geraltem, Jaskrem i Yen, próżno szukać starych znajomych. To akurat mi się bardzo podobało - wilkołak, oddział szukający mordercy czy Pinety wprowadzili do opowieści nową energię. Szkoda tylko, że autor nie zdecydował się na drobną zmianę u samego wiedźmina - nadal wystarczy jeden jego krzywy uśmiech by damy traciły dla niego głowę. I części garderoby. Wkurzało mn...

Oj niedobrze się stało. Przeciętnie bardzo. Odgrzewany kotlet z kury znoszącej aktualnie złote jajka stracił cały smak, wyważenie i finezję pierwowzoru. Przez całką książkę miałam wrażenie, że Geralt nie chce być częścią tej książki i sama miałam identyczne uczucia. Akcja, a właściwe aż trzy wątki powoli się rozwijają przez znaczną część książki, aby pod koniec w oczywisty sposób spleść się ze sobą i szybko rozwiązać.
Brak charakterystycznego humoru, splotu patosu z bezpretensjonalnością, brak wszystkich smaczków. To, że w książce jest Geralt, nie jest w stanie jej uratować przed przeciętnością. Jedynie pod koniec powieści można było odczuć, że Sapkowski zaczął wracać do formy. Gdyby cała książka była napisana w stylu końcowej 1/3 ta pozycja byłaby o wiele lepsza. Ale nie jest. I czy watro męczyć się przez znaczną większość książki dla dobrej końcówki? Moim zdaniem nie. Więc więcej jej nie przeczytam, w przeciwieństwie do całej sagi, do której żywię wielki sentyment.

Niby to samo, ale... Sapkowski pisze ciekawie, ale porównując tę książkę do całej poprzedniej sagi, to czegoś mi brakuje. Może za dużo czasu minęło. Zarzucić nic nie mogę, ale nie czytało mi się tego tak jak poprzednie.