Otchłań

Chyba powinnam przeprosić wszystkie osoby, które pokładały we mnie nadzieję przy okazji czytania tej książki, o wyrozumiałość i łagodne podejście do winowajcy.
Nie.
To nie jest książka dla mnie.
W zasadzie powinna być, bo tematyka funkcjonuje w kręgu moich zainteresowań (może bardziej wrażliwość/delikatność tematyczna niż sama fabuła), ale się nie udało. I w sumie nawet ciężko mi napisać z jakiego powodu. Nie męczyła mnie tematyka, nie męczyły mnie emocje, nie męczyły losy głównych bohaterów, choć miałam do nich raczej naturalny stosunek emocjonalny. W zasadzie wszystko powinno być na TAK, a wcale nie było.
Tak sobie myślę, że być może dla mnie głównym problemem był język Otchłani. Utrzymany w górnych stanach, o bardzo mocno zarysowanych krawędziach, niekiedy przesadzony. Nie umiałam cieszyć się długimi stronami zapisanymi opisami przeżyć wewnętrznych bohaterów. Zupełnie jakbym była za jakąś szybą i ten wszechogarniający początkowy smutek do mnie nie docierał. Sama jestem zaskoczona. Głównie swoim niemal upośledzeniem emocjonalnym w przypadku tej książki.
Nie czułam tych tak często chwalonych pięknych emocji. Dla mnie były one raczej ciężkie i przytłaczające. Jakby tego wszystkiego było za dużo.
Nie byłam w stanie polubić Iana. Denerwował mnie od samego początku, i nawet jego końcowe zachowanie, mnie nie przekonało. Nie twierdzę, że Selena powinna odjechać z Elliotem, bo z nikim nie będzie jej lepiej niż z panem doktorem, ale wcale mi się ten wybór nie...