Pozwól odejść

Druga część cyklu " Firefly Lane " zaczyna się od scen pogrzebu Kate. Pokazuje rodzinę pogrążoną w żałobie i dziwne, niepasujące do sytuacji, zachowanie przyjaciółki. Najbliżsi zmarłej próbują radzić sobie na własny sposób ze stratą odsuwając cierpiącą Tully i umniejszając jej cierpienie.

W książce są ukazane wydarzenia jakie miały miejsce po śmierci Kate przeplatane historiami z przed lat. Część zdarzeń znamy z poprzedniego tomu ale w tej części są one opowiedziane na nowo i przybierają formę retrospekcji.

Książka oparta na emocjach. Ukazuje silną, bezgraniczną miłość która doprowadziła do depresji i tragedii. Ale również miłość i upór które przywróciły wiarę w człowieka.

Autorka w bardzo wzruszający sposób ukazała żałobę po stracie tych których kochaliśmy. To nie prawda że cierpi tylko rodzina bo trauma dotyczy wszystkich tych których dotknęła ta strata.

Powieść mocna, wzruszająca prawdziwy wyciskacz łez.

Bez znajomości poprzedniego tomu nie ma co nawet do książki zaglądać, bo to ścisła kontynuacja. W pierwszej części umarła Kate - matka, żona, córka i przyjaciółka, a tutaj jej bliscy przeżywają po niej żałobę. Jest łzawo i ckliwie, oj bardzo.
Główna bohaterka tego tomu - producentka telewizyjna Tully, czyli przyjaciółka zmarłej, leżąc w śpiączce po wypadku samochodowym i walcząc o życie (nie spoleruję, to wiadomo od pierwszych stron), wspomina jak każdy z bohaterów poradził sobie z żałobą. Wprawdzie autorka dodatkowo wprowadza kilka nowych wątków, jak na przykład burzliwą młodość Chmury, czy perypetie Marah po śmierci mamy, ale w całej książce nie dzieje się nic optymistycznego, tylko kłopoty, cierpienia, dramaty i nieutulony żal po zmarłej. I tak przez 500 stron. Autorka przesadziła w produkowaniu ilości nieszczęść. A jeśli już zdarza się jakiś sympatyczny wątek, to jest wspomnieniem z poprzedniego tomu. Zresztą tych wspomnień (a więc powtórzeń), jest dla mnie zdecydowanie za dużo.
Wrażenie smutku i przygnębienia potęgował egzaltowany sposób czytania książki przez lektorkę, która wprawdzie aktorsko robi to doskonale - szlocha, połyka łzy itp, ale mnie to przeszkadzało, a czasem rozśmieszało.
To nie jest bardzo zła książka, ale dołująca, starająca się wycisnąć z czytelnika łzy, co pewnie w wielu przypadkach się udało. Z pewnością nie ma takiej mocy i uroku jak „Firefly lane”. Całej tej historii lepiej by zrobiło, gdyby skończyła się po pierwszym tomie. Skoro ...