Odległe brzegi

Skusiłam się na te książkę, gdy ją ujrzałam w bibliotece.
Nazwisko autorki przewijało mi się przed oczami często więc chciałam sprawdzić jakie na mnie zrobi wrażenie jej pisarstwo. Już od początku stwierdziłam, że nie zostanę fanką Kristiny Hannach. Książka według mnie jest przeciętna. Typowo amerykańska literatura, jakiej w dzisiejszych czasach sporo, pozbawiona głębi psychologicznej.
Wieloletnie małżeństwo, żona ubolewająca nad tym, że wieje w nim nudą, a seks pozbawiony jest namiętności postanawia nie podążyć za mężem do Nowego Jorku, który ma w nim znów szansę robić za gwiazdę, tym razem telewizyjną.
Czyta się szybko, ale bez cienia emocji. Bohaterowie są trochę tacy nijacy, bezbarwni, natomiast dokładnie wiadomo w co w danym momencie ubrani.

Bardzo lubię książki Kristin Hannah - mają w sobie jakiś nieodparty urok. Przeczytałam ich już trochę, jednak ta w mojej ocenie okazała się być najsłabszą ze wszystkich przeze mnie przeczytanych. O ile przy innych tytułach miałam problem z oderwaniem się od fabuły, to tutaj naprawdę odliczałam kartki do końca książki. Co prawda motyw opisywany w książce ciekawy i na czasie, bo takich problemów ma wiele współczesnych rodzin, to jednak muszę przyznać, że tym razem akcja mnie nie porwała. Brakowało mi w tej książce czegoś, co znam z wcześniejszych tytułów - napięcia, emocji i ciekawości, co kryje się na kolejnych kartach książki.

Moja przygoda z książkami Kristin Hannah rozpoczęła się od cudownego, wzruszającego "Słowika". "Odległe brzegi" to moja kolejna lektura.

Poznajemy Elizabeth i Jacka, małżeństwo z 24-letnim stażem, w którym to mąż realizuje swoje cele, rozwija karierę. Żona zrezygnowała ze swojej ulubionej pasji, poświęciła się rodzinie, wychowywaniu dwóch córek. Gry pewnego dnia mąż oświadczył, że kolejny raz będą musieli się przeprowadzić, Elizabeth postanowiła inaczej, chciała zrealizować swoje marzenia, i tą decyzją zdziwiła swojego męża.

Jak potoczyły się ich dalsze losy? Czy oboje pozostali na "odległych brzegach" - przeczytajcie, polecam! Przyjemna, lekka lektura!

Po Słowiku ciężko dobrze ocenić tę powieść. Te problemy opisane w książce to dla mnie szukanie problemów tam, gdzie ich nie ma. Typowe amerykańskie podejście do życia... Dla mnie zdecydowanie najsłabsza powieść tej autorki.

Czy walka o małżeństwo po ponad dwudziestu latach ma w ogóle sens?

Elisabeth i Jack to para, która poznała się jeszcze w szkole, a małżeństwem są już od ponad dwudziestu lat. Pomimo tego, że dalej się kochają, coś zaczyna się psuć. W otoczeniu są przykładem, że długie, pełne miłości związki mają szansę przetrwać, ale sami nie czują się szczęśliwi i czegoś im brakuje.

Elisabeth dla rodziny i wychowywania córek porzuciła swoją największą pasję - malowanie, a teraz czuje się samotna. Jack - były sportowiec przez narkotyki stracił swoją szansę, więc przez lata szukał satysfakcjonującej go pracy, przez co rodzina często się przeprowadzała. W pewnym momencie małżeństwo podejmuje bardzo trudną decyzję o separacji. Żyjąc osobno, rozwijają się, odnajdują pasję i szczęście, ale w dalszym ciągu im czegoś brakuje. Szybko odchodzą do wniosku, że właśnie siebie.

Czy Elisabeth i Jack mają jeszcze szansę być szczęśliwi razem? Czy miłość, jaka między nimi była dwadzieścia lat temu jest w stanie rozpalić się na nowo? Czy kobieta powróci do malowania, a mężczyzna znowu będzie rozpoznawalny?

Powieść to już kolejna książka spod pióra Kristin Hannah, którą miałam okazję przeczytać. Była dobra, ale nie porwała mnie aż tak jak poprzednie. Autorka w tej lekturze nie stroni od rozważań psychologicznych bohaterów, odnajdywania za i przeciw pozostania w małżeństwie i ostatecznej walki o prawdziwą miłość.

Głównym i jedynym tematem w powieści jest właśnie ...

To moje pierwsze spotkanie z piórem autorki. Czytałam wiele pozytywnych opinii i słyszałam wiele zachwytów nad książkami Kristin, dlatego też bardzo chętnie sięgnęłam po "Odległe brzegi".
Powieść przedstawia małżeństwo, które jest idealnym dowodem na to, że czasami coś musi się skończyć aby uzyskać wolność, zmienić swoje życie, dowiedzieć się co to szczęście.. Po prostu zacząć żyć pełną piersią.

Czytam poniższe opinie i muszę powiedzieć, że jestem zaskoczona tym, że ta książka ma taką a nie inną średnią ocenę, ponieważ mnie się bardzo ona podobała.. Być może dlatego, że nie czytałam jeszcze bestsellerowego "Słowika" czy "Zimowego ogrodu", ale wszystko przede mną ;).
"Odległe brzegi" to historia pełna bólu, pokazująca jak trudną drogę trzeba przejść, aby uzyskać pełnię szczęścia i stać się w końcu sobą. To powieść pełna bólu, cierpienia, wyrzeczeń, ale i wielu triumfów, którą serdecznie polecam.

"Odległe brzegi"to powieść obyczajowa,dobra,ale czegoś mi w niej zabrakło.Nie poczułam chemii z bohaterami,brakowało mi w niej jakiegoś wielkiego wow,które zmieni coś w treści.Jak to mówią do przeczytania i zapomnienia.