Nie ma większej miłości

Kochałam w swoim życiu do utraty tchu.
Kochałam najmocniej na świecie.
I nie wiedziałam, że miłość może mieć inny wymiar.
Bezgraniczna, bezwarunkowa, na zawsze. Miłość do swojego dziecka. Do cząstki siebie.

Nie rozumiałam nigdy, dlaczego kobiety-matki poświęcają swoje życie dla dzieci, dlaczego rezygnują z siebie. Teraz rozumiem, że nie robią tego z przymusu. To im sprawia radość. Biorą właśnie wtedy z życia garściami, bo za kilka lat wszystko się zmieni, dzieci dorosną.

Prawie od roku każdego dnia zastanawiam się, czy mogę kochać bardziej. Potem się budzę i okazuje się, że chyba tak. Chyba, bo nie wiem, czy może kocham już z całych sił, ale tylko uświadamiam sobie to uczucie coraz bardziej.

Klaudia Bianek pokazała nam tę miłość w postaci Zosi. Zosia straciła wszystko, była samotna, w żałobie, na dnie. I wtedy dowiedziała się, że pod jej sercem mieszka miłość jej życia. Ta miłość dała jej siłę do życia, otworzyła jej oczy na to, co i kogo ma wokół siebie, pomogła przyciągnąć przyjaźń i jeszcze więcej miłości.

Zosia poczuła tę więź od razu, ale czasem dzieje się to później. Czasem po porodzie, a czasem po kilku tygodniach. Przecież każda z nas ma inną historię, inne marzenia i oczekiwania wobec życia. Pamietajmy o tym.

•Współpraca z @czwartastrona 🤍•

Klaudia Bianek w swojej najnowszej powieści porusza trudny temat. Temat samotnego macierzyństwa i wszystkiego co się z tym łączy. Oczywiście robi to w swoim stylu - jest emocjonalnie i uczuciowo.

To powieść o miłości. O miłości romantycznej, o miłości matki do dziecka, o miłości rodzinnej. We wszystkich jej odcieniach. I chociaż jest to historia trochę stereotypowa, a zakończenia można się domyślić już na samym początku, to właśnie przez ogrom wzruszeń, nie przeszkadza to w odbiorze. To też historia nieodkładalana, wręcz czytająca się sama.

To książka, która na pewno przypadnie do gustu fankom twórczości autorki, wielbicielkom historii romantycznych i tych ze szczęśliwym zakończeniem.