Medea

Powieść sensacyjna osadzona na pewnym micie, micie o Medei, kobiety gotowej na wiele w imię uczuć, która, kiedy już nie była konieczna, została wzgardzona? Robert Ziębiński pokusił się o coś do tego mitu nawiązującego - powieść o tytule “Medea”, która jest tomem drugim historii Maksa i jego wiernej psiej towarzyszki Suki, ale równie dobrze można ją traktować jak powieść oddzielną. Rzecz dzieje się w Teatrze Narodowym, gdzie ma miejsce premiera opery Medea. Zjawia się na niej cała śmietanka polskiej polityki, a to ktoś wykorzystuje i organizuje atak terrorystyczny… Nieco przypadkowo zjawił się też tam Maks z Suką, którzy kręcą się po obrzeżach teatru próbując sprytnie sprawcom przeszkodzić. Ich poczynania są emocjonujące, dynamiczne, momentami krwawe i brutalne - jak to w historiach sensacyjnych bywa. Są i przekoloryzowania, i prosty język, ale jest też coś więcej - krytyczne spojrzenie na scenę polityczną i scenę mediów, dziennikarzy, którzy teraz gonią nie za prawdą, a tym, co się będzie klikać. Pod warstwą akcji kryje się brud, kryją się krzywdy zwyczajnych ludzi, którzy dali się naciąć na fałszywe obietnice władzy. Ale jest też i światełko w tunelu, przypomnienie, że nie wszystko w życiu jest złe i negatywne - tę nutkę optymizmu daje Suka, która dostaje głos, swoją perspektywą, poprzez którą może nam przypomnieć, że to co ważne, jest tak naprawdę proste. Jest to więc szybka, rozrywkowa lektura, z której, jeśli się chce, można też wyciągnąć coś więcej.