Karpie bijem recenzja

„Karpie Bijem” to kolejna odsłona przygód Jakuba Wędrowycza – czyli postaci niepowtarzalnej w całej polskiej fantastyce.





Kim tak właściwie jest Jakub Wędrowycz? Z pozoru wsiowy głupek! Ale nie oceniaj książki po okładce. Jakub to egzorcysta, posiada wewnętrzny zmysł, zdolność do telepatii, pomaga zbłąkanym duszom, eliminuje zagrożenia w postaci upiorów nie z tego świata (wampirów, zombie itp.). Poza tym jest sprytny i przebiegły – czyli nie taki pospolity głupek jak się wydaje! 

Opowieści o wiejskim egzorcyście zbierają różne, skrajne recenzje, z czego to wynika? Nie każdy rozumie humor pana Pilipiuka. Po pierwsze, mamy tu odwołania do innych epok, innych czasów. Ja, jako dziecko przełomu lat ’80 i ’90 mam w świadomości czasy komunizmu, kolejki, kartki na jedzenie, ale też obraz tych czasów zarówno na wsi, jak i w mieście. Młodsi czytelnicy mogą nie rozumieć specyfiki tamtych czasów, a co za tym idzie, humoru. 

Po drugie – Jakub to postać nietuzinkowa, taka niekiedy zbyt surrealistyczna, pełna sprzeczności, ale też pokazująca przywary nas, Polaków. Na przykład umiłowanie pewnej części społeczeństwa do zbierania surowców wtórnych (akcja z bombą atomową 😊), nasze zapobiegawcze chomikowanie przedmiotów na czasy „przyda się”, no i oczywiście nasza miłość do trunków – tym bardziej własnej roboty. Stąd wynika często niezrozumienie fenomenu Jakuba Wędrowycza. 

Mi osobiście opowiadania Andrzeja Pilipuka przypadły do gustu bardzo. Uwielbiam humor i zaradność głównego bohatera, jego interpretację rzeczywistości na swój własny pokręcony sposób, uwielbiam kontrast między Jakubem, a jego przyjacielem Semenem Korczaszko. 

Dla mnie „Karpie bijem” to kolejny, dobry zbiór opowiadań o Jakubie Wędrowyczu. Człowiek myśli, ze autor niczym już nie zaskoczy, a tu proszę, w tym tomie pojawiło się naprawdę kilka dobrych smaczków, dobre kilka razy wybuchłam śmiechem, także myślę, że jeżeli nie bierzecie świata na zupełnie poważnie – ta książka Wam się spodoba, tak jak mi. Mocne 8/10 – polecam!