Jedna jedyna

"Jedna jedyna" Horsta to kolejny dobry i wciągający kryminał z serii o Williamie Wistingu. Serii, którą nie czytam w kolejności, bo biorę z biblioteki to, co akurat mają na stanie. Jednak to nie przeszkadza, by czerpać przyjemność z czytania.
Fabuła ciekawa, tajemnicza i intrygująca. Z każdym rozdziałem policyjne śledztwo staje się coraz bardziej zagmatwane, coraz więcej niewiadomych, ślepe zaułki, fałszywe zeznania i kilkoro podejrzanych. Dwie zupełnie różne sprawy- tajemnicze zaginięcie słynnej piłkarki ręcznej oraz seria włamań i kradzieży. Czy są ze sobą powiązane? Czy to ma sens? Niby nie, a może......?
Akcja toczy się dynamicznie i odpowiednio do sytuacji, przez co całość wzbudza adrenalinę i napięcie. Autor w jasny, prosty i frapujący sposób przedstawia szczegóły policyjnego dochodzenia, w którym czytelnik sam może uczestniczyć.
Główny bohater jest jednym z moich ulubionych, jeśli chodzi o wszelakich policjantów kryminalnych. Jest charyzmatyczny, inteligentny, zdecydowany i nigdy się nie poddaje. Nie alkoholik, nie raptus i nerwus, szanuje innych i nie wywyższa się. Chociaż ma swoje osobistego problemy, nie afiszuje się z nimi. Jest porządnym policjantem i człowiekiem, podobnie jak jego współpracownicy.
W sumie to już od połowy można było spekulować i to że sporym powodzeniem, kto jest głównym winnym, podobnie jak i to, co przytrafiło się zaginionej kobiecie. Niemniej jednak z ogromną przyjemnością i ciekawości towarzyszyłam bohaterom w odkrywaniu...

Czwarta moja przygoda z kryminałem Jorn Lier Horsta po jaki sięgnąłem i kolejne moje spotkanie z komisarzem Williamem Wistingem. Ciekawy byłem co tym razem dostane, bo dotychczas nie zawiodłem się na jego kryminałach. Zawsze dokładnie przedstawiono śledztwo i pracę policjantów pracujących nad sprawami. Sam bohater ciekawy i świetnie zarysowany. Dlatego lubię kryminały Horsta i liczyłem również w tym przypadku na dobry kryminał z ciekawą zagadką do rozwiązania.
Kajsa Berg jest znaną piłkarką ręczną, która raptownie znika bez śladu i nikt nie wie co z nią stało się. Rozpoczynający sprawę zaginięcia komisarz stara się znaleźć odpowiedzi na nurtujące śledczych pytania dotyczące co stało się z poszukiwaną. Niedługo po tym wybucha pożar lasu, gdzie znaleziono zwłoki i kota z obciętymi łapami. Śledztwo coraz bardziej zatacza krąg w poszukiwaniu tropów, które mogły by doprowadzić do znalezienia odpowiedzi na pytania dotyczące pożaru lub zaginionej Kajsy.

W książce Horsta znajdziemy wiele wątków jakie pojawiają się podczas dochodzenia i pracy policji. Wydają się, że nie są powiązane, ale z czasem widzimy związki pomiędzy nimi. Na pewno sporym naciskiem potraktowano pracę policji i sprawdzenia najmniejszego śladu. Żmudne śledztwo prowadzi do odkrywania pomału powiązań, zależności i tajemnic skrywanych przez bohaterów. Pojawienie się jakiegoś śladu, poszlaki lub informacji jest skutkiem czekania, zbierania i przesłuchiwania potencjalnych świadków. Pojawiające się tropy...

 Klasyka,dobra klasyka po prostu. Człowiek bierze do ręki kolejny tom kryminalnych przypadków Williama Wistinga i wie, że czeka go szukanie rozwiązania dobrze skrojonej zagadki. Czysta przyjemność. Nawet jeśli wcześniej uda się zgadnąć "kto zabił", przyjemność czytania trwa do ostatniej strony. Dobrze, że - jak słyszałam - autor nadal pisze.Polecam. 

Dosyć tego, spójrzmy prawdzie w oczy, seria o komisarzu Wistingu mnie nudzi. Dostałam całą serię w prezencie, stoją sobie książeczki na półce, więc niejako z obowiązku sięgam od czasu do czasu po kolejny tom. Biorę pod uwagę, że autor to nie pisarz, tylko profesjonalny policjant, że opisuje faktyczne śledztwa ze swojej kariery, że robi to najlepiej jak umie. Ale nie umie. Czekam aż kolejny tom będzie lepszy, że mnie zachwyci, ale wcale nie jest lepiej, nie zachwyca. Po przeczytaniu piątego tomu zawieszam znajomość z Wistingiem i Horstem na kołku. Odpocznijmy, wrócę po Was za rok, bo staram się nie mieć na półce niewyczytanych lektur. Ale na razie PAS.

Zaginęła młoda dziewczyna. Policja, z komisarzem na czele, lekceważy zgłoszenie, jak to powiedział Wisting - poczekają może jakieś fakty wypłyną i ktoś coś zgłosi. Więc siedzą i czekają, aż dowody przyjdą do nich, nie mają ochoty do roboty. W końcu ktoś tam coś tam zgłasza, ruszają się niechętnie zza biurka i zaczynają niemrawe śledztwo. Chodzą, pytają, niby czegoś szukają, niby kojarzą fakty. Ale jest nudno i pachnie dłużyzną. Za to autor szczegółowo opisuje co Wisting zjadł, wypił, jaką koszulę włożył i czemu pogniecioną, że mył zęby, jechał samochodem do pracy i wąchał kwiatki w ogrodzie. W ogóle komisarz to nieciekawy facet, bez polotu, więc o czym tu pisać. Żeby miał chociaż jakąś pasję. Nagle, 20% przed końcem, coś zaczyna się dziać, akcja przyspiesza, policjanci się ruszają, sami znajdują kolejne dowody, plą...