Felicia zaginęła

Czas na kolejną, zaległą recenzję. Tym razem jest to książka Jorn'a Lier'a Horst'a, będąca kontynuacją przygód komisarza Williama Wistinga.

"Felicia zaginęła" to lekki i wciągający kryminał, który porusza motywy tajemniczych zaginięć. Zaginięć, które dotyczą milionów osób. Jedne odnajdują się już po kilkunastu godzinach, inne same wracają następnego dnia, ale są i takie osoby, które przepadły na zawsze. Ich rodzinom początkowo pozostaje nadzieja, że jeszcze żyją. Lecz z biegiem czasu ta niewiedza staje się ich przekleństwem. Jak widać fabuła jest dość emocjonalna i tajemnicza, pełna niedomówień, intryg, mrocznych sekretów. Wszystko to wydaje się takie realne, zarówno owa historia, jak i sami bohaterowie. Nie ma tutaj miejsca na obszerne, żmudne opisy nic nie znaczących elementów. Jest zwięźle, atrakcyjnie i ekscytująco, pomimo że już od początku wytypowałam swoje "czarne charaktery" i to trafnie. Z miłą chęcią będę kontynuować tę przygodę z Wistingiem, bo jest na czym oko zawiesić. Polecam.

"Felicia zaginęła" dość długo czekała, aż wreszcie się za nią zabiorę. Jest to zresztą kolejna książka przeczytana w ramach maratonu nieprzeczytanych. Czytając opis byłam pewna, że bardzo mi się spodoba. Czy tak faktycznie było?
W jednym z norweskich miasteczek podczas prac budowlanych zostają odnalezione zwłoki. Wszystko wskazuje na to, że kobieta zginęła ponad 20 lat wcześniej. Ze względu na zbliżający się termin przedawnienia zbrodni oraz tajemnice życia ofiary sprawa wydaje się być prawie niemożliwa do terminowego rozwiązania. Komisarz Wisting postawił sobie wyzwanie - uda mu się znaleźć mordercę jeszcze zanim sprawa się przedawni.
Miałam wobec tej książki ogromne oczekiwania; jest to ten typ powieści, które bardzo lubię - tajemniczy kryminał z bardzo trudną do rozwiązania sprawą. Podobało mi się to, jak akcja zakręcała wokół różnych wątków, a autor prowadził nas do zakończenia powoli, logicznym ciągiem zdarzeń. Niestety, nie wiem czym było to spowodowane, ale ciężko czytało mi się tę książkę. Być może było za dużo wątków, nie mających kompletnie związku ze sprawą, lecz z życiem prywatnym komisarza, co zazwyczaj uznaję jako plus, ale akurat w tej książce coś było nie tak. Mimo to jest to dobra powieść, a każdy, kto kocha kryminały z pewnością polubi jej klimat.

Jakiś czas temu wyczytałam kilka całych serii skandynawskich kryminałów, Nesbo, Lackberg , Hewsona (mój ulubiony), więc z przyjemnością sięgnęłam po kolejną serię Jorna Liera Horsta. Czytam po kolei, to był trzeci tom. Niestety Wisting to nie Harry Hole, ani Sarah Lund. Rozumiem, że zamysł tego kryminału jest inny, przede wszystkim pisał go autor, który faktycznie był policjantem i natchnienie czerpał z doświadczeń z własnej pracy, ale dla mnie powieść zawiewa nudą. Co mi przeszkadza? Mamy wprawdzie fajną intrygę, początek z potencjałem, ale potem już nie jest tak interesująco. Mniej więcej w jednej trzeciej książki można przewidzieć zakończenie, a potem do końca zaczyna się dłużyć, ślimaczyć, wyczekiwałam zakończenia.

Bardzo brakowało mi pretekstów do zaprzyjaźnienia się z głównym bohaterem, za mało o nim wiem, bo wprawdzie autor coś tam o rodzinie - znajomych napomyka, ale niewiele
(tu: córka planuje się wyprowadzić, żona wyjechać służbowo =koniec o rodzinie). Chciałabym zobaczyć jakim facetem jest Wisting na codzień, żeby ten wątek był rozwinięty. Myślę, że skoro autor pisze na podstawie własnych doświadczeń, to utożsamia się z głównym bohaterem i nie chce za dużo pisać o prywatnych sprawach lub nie umie pofantazjować.

Ogólnie książka nie jest zła, ale mam niedosyt. Czytałam dużo bardzo dobrych opinii o kolejnych tomach. Daję autorowi jeszcze 2 szanse ( 2 kolejne tomy). Jeśli nie będa lepsze - poddaję się