Jaskiniowiec

''Lata pracy nauczyły Wistinga, że księgozbiór może odzwierciedlać wnętrze człowieka. Tytuły i autorzy zdradzają charakter i osobowość właściciela''

''Jaskiniowiec'' to całkiem zmyślnie zmontowany kryminał. Kryminał który ma ambicje być czymś więcej niż tylko zwyczajnym kryminałem. Autor bowiem pokazuje nam prócz śledztwa które zatacza coraz szersze kręgi tak w osobach podejrzanych, jak i stricte geograficznie, samotność.

Samotność, nie dotyczy tylko osób starszych i mieszkających w pojedynkę. Samotność ma różne oblicza. Czasem można mieć dużą rodzinę i być samotnym w tłumie innych ludzi. Jednak w wypadku tej akurat książki, pan Horst pokazuje nam człowieka którym zaczęto się interesować dopiero kiedy stał się denatem. Chociaż tak naprawdę denatem, czyli kimś kto zginął śmiercią nagłą, nie naturalną, stał się dopiero w wyniku postępów w śledztwie. Najpierw był tylko samotnym starszym panem, który zasnął snem wiecznym, oglądając program telewizyjny.

''Spał '' sobie tak cztery miesiące zanim zniecierpliwiony urząd energetyczny nie zainteresował się dlaczego to Viggo Hansen nie płaci rachunków za prąd. Rachunki trzeba płacić nawet w Norwegii, więc urzędnik pofatygował się osobiście do domu Hansena i...dowiedział się dlaczego poborca prądu Hansen, ma dotąd nie uregulowane płatności. Przyszedł więc w końcu czas na wkroczenie do akcji komisarza Williama Wistinga. Chociaż właściwie to nie, najpierw do akcji wkracza córka komisarza, Line która jest dzi...

„Jaskiniowiec” to już dziewiąty tom opowiadający o komisarzu Williamie Wistingu. Również w tej części kluczową rolę odgrywa jego córka, dziennikarka Line Wisting. Pan Horst poniżej pewnego poziomu nie schodzi.

Wisting jest idealnym przykładem na to, że można wykreować prawdziwego bohatera, bez żadnych nałogów, bez żadnych ciężkich przeżyć. Po prostu faceta z wadami i zaletami. Nie da się ukryć, że komisarz jest bardzo dobrym szefem, który najpierw wymaga od siebie. Jest sprawiedliwy, pokorny i sumienny. Ale to można pisać przy każdej części. Chyba za to pokochałem autora i Wistinga. Nawet, jeśli fabuła momentami niekoniecznie jest realna, to do postaci policjanta nie można się przyczepić. Który to już raz piszę, że Jorn Lier Horst przez wiele lat był szefem wydziału śledczego? :)

Fabuła zrobiła nam się zaskakująco szeroka i rozbudowana. Przybrała całkowicie inny kierunek. Ekipa Wistinga bierze udział w akcji na skalę światową. Oczywiście w centrum akcji znalazła się Line, która postanawia napisać artykuł o samotności po wiadomości, że jej sąsiad przez cztery miesiące siedział martwy we własnym domu. Jego śmierć nikogo nie zainteresowała. „Na nic zda się całe bogactwo tego świata, jeśli nie zaczniemy bardziej się o siebie troszczyć. W tym kraju ludzie cierpią na duchowy niedorozwój. Jesteśmy ja puste skorupy, zajęte zaspokajaniem wyłącznie własnych potrzeb”.

Autor nie każdemu przypadnie do gustu, trzeba polubić t...