Jaskiniowiec recenzja

Kolejna książka Horsta zaczyna się tak samo jak poprzednia: główni bohaterowie to nietypowa para: córka Lina – dziennikarka śledcza i ojciec, Wisting – policjant pracujący w sekcji zabójstw. Prowadzą oni równolegle dwa śledztwa. Córka pisze reportaż o śmierci Viggo Hansena, człowieka, który najprawdopodobniej zmarł naturalnie i cztery miesiące przesiedział martwy w fotelu przed telewizorem, zanim znalazł go pracownik firmy energetycznej. Ojciec pracuje nad wyjaśnieniem zagadki morderstwa mężczyzny znalezionego w lesie. Jego śledztwo bardzo szybko rozrasta się, przerastając możliwości policjantów z lokalnej norweskiej komendy. Dzieje się. W ogóle intryga kryminalna to mocny punkt tej książki.

A cała akcja toczy się w scenerii zimy norweskiej: obfite opady śniegu, zaspy, silny mróz. To są dodatkowe czynniki utrudniające oba śledztwa.

Do dobrej tradycji kryminałów skandynawskich należy poruszanie problemów społecznych. Ta książka dotyka znieczulicy i problemu samotności w bogatych krajach skandynawskich. Oto zmarły przed telewizorem człowiek: „żył w całkowitej izolacji. Nie miał żadnej rodziny, kolegów z pracy ani przyjaciół, nie prenumerował gazet i rzadko otrzymywał pocztę. Na jego koncie bankowym regularnie dokonywano transakcji. Co miesiąc wpływała emerytura, a większość rachunków była opłacana na podstawie stałego zlecenia zapłaty. (...) był człowiekiem, który nie istniał dla otoczenia. Człowiekiem, którego wszyscy traktowali jak powietrze.” W trakcie swojego dziennikarskiego śledztwa Lina spotyka wielu takich zupełnie samotnych ludzi, głównie starych mężczyzn, zdaje się, że to w Skandynawii dość powszechna sprawa. U nas w Polsce jeszcze nie, bo więzi sąsiedzkie są wciąż dość mocne, ale zmiana sytuacji na gorsze jest kwestią czasu...

Książka może nie ma siły wyrazu najlepszych kryminałów Mankella, pokazujących wręcz metafizycznie ból istnienia Walandera, ale daje za to realistyczny obraz pracy policji do ostatniego detalu, przecież autor to emerytowany gliniarz z kilkudziesięcioletnim stażem.

Napisane to dobrze, z pewnością niegłupio a rytm opowieści jest taki, że trudno się oderwać. Dobra literatura rozrywkowa.