Grudniowe kwiaty

„Grudniowe kwiaty” to ostatnia książka świąteczna, którą przeczytałam. Recenzja miała się pojawić tuż po świętach, jednak z pisaniem mam ostatnio jakiś kłopot. Zdecydowanie wolę czytać książki.

*
Książka mi się podobała, dość szybko wdrożyłam się w życie bohaterów, do tego ciekawa narracja, która również przypadła mi do gustu, bohaterowie bowiem zwracają się bezpośrednio do czytelnika. Było to dla mnie ciekawe rozwiązanie i chyba sprawiało, że bardziej koncentrowałam się na książce. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki (wiedziałam o tym, że książka jest częścią serii, sięgając po nią) i mimo kilku zapewnień, że książkę można czytać odrębnie, brakowało mi kilku kwestii, które zapewne pojawiły się w poprzednich częściach (ta książka to ósmy tom serii). Bohaterowie autentyczni, próbują rozwiązać swoje problemy. Podobało mi się również, jak w trudnych chwilach społeczność Kwiatowej się łączy. Widać, że są przyjaciółmi i dobrze się czują w swoim towarzystwie. Książka sprawiła, że z chęcią przeczytałabym poprzednie tomy serii, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o bohaterach.

*
Czy to książka świąteczna? Dla mnie nie do końca. Temat świąt się pojawia, pojawiają się spotkania przy wspólnym stole, jednak to znów opowieść bardziej o ludziach, o ich rozterkach, kłopotach, problemach o i walce o samego siebie.

*
Ciężko ocenić książkę, która jest częścią cyklu. Jeśli szukacie świątecznej opowieści...

Jak miło, że mnie odwiedziłaś. Kawy? Na pewno, w końcu przy kawie od razu przyjemniej się rozmawia. Usiądź proszę, już włączam ekspres. Mleko? Cukier? Wiesz, ja najczęściej piję czarną, ale mam wszystko.

A słyszałaś co się wydarzyło ostatnio na Kwiatowej? Nie? Oj, to naprawdę wiele przegapiłaś. Zmiany, oj zmiany.

Na przykład Norbert w końcu osiągnął sukces. Jego firma prosperuje coraz lepiej. Chociaż on sam nie przepada za "prezesowaniem", jak sam to nazywa, to powoli odnajduje się w nowej roli. Uwierzył przez to bardziej w siebie. Zaczyna być bardziej odważny i stanowczy. Oj, nie jest to nie sam Norbert, który dawał sobą pomiatać w poprzedniej pracy. Pamiętasz? Aż miło popatrzeć i posłuchać.

Aaa i z Julią się w końcu udało? Co się udało pytasz? Wydaje mi się, że się domyślasz, ale proszę, niech Ci się sami pochwalą, będzie większa radość.

Zresztą u Julii też się zmieniło. W końcu znalazła sposób na swoje studia. I nie uwierzysz, ale i rodzicami wyjaśniła wszystko. A była taka napięta atmosfera, prawda? Jak widać świąteczny nastrój łagodzi spory. To dobrze, to taka inteligentna i dobra dziewczyna.

Co u reszty pytasz? Wszyscy mają się dobrze, choć u wielu też się sporo pozmieniało. Ale, ale to już ich sama zapytaj lepiej - będziesz mieć wiadomości z pierwszej ręki.

A ode mnie usłyszysz tylko, że dobrze było wrócić na Kwiatową. Trochę się już stęskniłam na nimi. I za muszkieterami też 🐕😉

"Grudniowe kwiaty" stanowią już ósmą część cyklu i choć ostatecznie można je czytać jako niezależną powieść, to jednak zalecam znajomość wcześniejszych tomów.

Norbert po wielu perturbacjach w końcu odnosi sukces jako architekt. W pogoni za sukcesem nie ma czasu dla swojej najlepszej przyjaciółki Julii. Pragnie poprawić te relacje, ale jak dziewczyna zareaguje na to, co chłopak ma jej do powiedzenia?

Mam już za sobą kilka powieści Karoliny Wilczyńskiej, więc znam jej styl i wiedziałam, czego mniej więcej mogę się spodziewać.
Wydarzenia poznajemy z czterech perspektyw, a każda z nich jest monologiem prowadzonym bezpośrednio do czytelnika. To jakby spotkać się z dawno niewidzianym przyjacielem i wysłuchać tego, co ma nam do powiedzenia. I wszystko byłoby w porządku, o ile będzie to dla nas interesujące. Niestety nie porwała mnie opowieść Norberta, która jest najdłuższa i zajmuje połowę książki. Ten huraoptymizm w jego tonie, wydawał mi się sztuczny.
Całość uratowały opowieści Julii, Kai i Danuty. To one wzbudziły najwięcej emocji i wrażeń.

Choć ta historia zahacza o święta, to jednak nie one tu wiodą prym, lecz niewątpliwie stanowią jej punkt kulminacyjny, opisuje naszą codzienność, trudy i zmagania. Mówi o tym, że najważniejsze jest znalezienie naszego miejsca w życiu, naszej drogi, po to, by robić, to co się kocha. Wtedy szczęście jest w zasięgu ręki.

Premiera 28/10/2020

To już ósmy tom serii "Rok na Kwiatowej" i oczywiście wcześniejszych części jeszcze nie czytałam. Pewnie dla osób, które miały okazję poznać już bohaterów to nic nowego, ale ogromnym zaskoczeniem był sposób w jaki opisana jest ta historia. Nie spotkałam się jeszcze nigdy z takim bezpośrednim zwracaniem się bohatera do czytelnika. Mamy wrażenie, że rozmawiamy ze znajomym! Było to jednocześnie dziwne jak i takie świeże. Do teraz nie mogę stwierdzić czy taka forma podoba mi się czy raczej nie.

Sama historia jest typowo obyczajowa, z elementami świątecznymi, łączy się z poprzednimi częściami, jednak w taki sposób, że można czytać bez znajomości wcześniejszych losów bohaterów. Dużo tutaj wzajemnych relacji, uczuć, takich ciepłych jak i chłodniejszych, życzliwości jak i codzennych trudności.

Było to bardzo ciekawe spotkanie, bardzo oryginalne. Autorka miała pomysł, konsekwentnie trzymała się go, styl był przyjemny, a książka interesująca. Może to nie będzie mój faworyt, jeśli chodzi o świąteczne powieści, ale powieść podobała mi się.

Życie Norberta nareszcie zaczyna się układać, a nowo założona firma bardzo prężnie się rozwija. Do pełni szczęścia brakuje mu jedynie poprawienia relacji z najlepszą przyjaciółką. Święta to najlepszy czas, by to zrobić! Pytanie tylko, jak Julia zareaguje na sekret, który Norbert zamierza jej wyjawić...

“Grudniowe kwiaty” to 8 tom cyklu “Rok na Kwiatowej” i jednocześnie moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Przyznam Wam, że mam co do tej pozycji mieszane uczucia. Dosyć szybko wdrożyłam się w życie bohaterów, które toczy się od dłuższego czasu, rozumiałam, do czego dążą, ale momentami brakowało mi informacji (według mnie całkiem kluczowych i dających pełny obraz sytuacji), które zapewne pojawiły się w poprzednich częściach cyklu. Narracja… Jeszcze nigdy nie spotkałam się z czymś takim jak tu! I wiecie co? To mi się nawet podobało! To tak jakbym przyjaźniła się z bohaterami i każdy z nich prowadził mnie przez tę powieść przy kubku gorącej herbaty. “Grudniowe kwiaty” to historia, która ma miejsce w przedświątecznym czasie, ale widziana jest z perspektywy 4 różnych postaci. Największą część książki zajmuje Norbert i z przykrością stwierdzam, że bardzo się zmęczyłam czytając to, co ma mi do opowiedzenia. Całość była bez polotu, a na kluczowy moment poświęcono naprawdę niewiele czasu. Na szczęście dalsza część z perspektywy Julii, Kai i Danuty okazały się o wiele ciekawsze i sprawiły, że do końca książki dotarłam błyskawicznie. Czy poczułam święta? Tak, ale ni...

Tęskniliście za Kwiatową?
Tym razem autorka przenosi nas w zimowy czas pełen magii i cudów.
Nie będę Wam streszczać fabuły, bo według mnie jest to bez sensu, aby opowiadać o którymś tomie z kolei. Przyznaję, że "Grudniowe kwiaty" mają w sobie jakiś urok. Nie potrafię tego do końca określić, ale jak zaczęłam czytać tę historię to nie mogłam się od niej oderwać. Może nie należę do osób, które uwielbiają pióro autorki, i raczej po książki pani Karoliny nie sięgam, ale ta bardzo mi się podobała. Autorka pokazuje zwykłą, prostą codzienność, która dzieje się w czasie przedświątecznych zawirowań. Być może to mnie ujęło najbardziej? Tego nie jestem w stanie określić, ale autorka w przepiękny sposób potrafi opisać bożonarodzeniowy klimat - aż zatęskniłam za śniegiem i chciałąbym, aby był już grudzień ;) .
"Grudniowe kwiaty" to pełna ciepła i emocji historia, która rozgrzeje serca czytelniczek. Zdecydowanie polecam.