Gliny z innej gliny recenzja

To już oficjalnie ostatni tom sagi o komisarzu Zydze Maciejewskim, tym razem w formie zbioru opowiadań, autorami oprócz Marcina Wrońskiego są Ryszard Ćwirlej, Andrzej Pilipiuk i Robert Ostaszewski. Miło jest spotkać się znowu z samym Zygą, babiarzem Zielnym czy skrupulatnym Kraftem. Przy okazji, książkę radzę czytać tylko po lekturze poprzednich pozycji z Maciejewskim...

Największa wartość serii Wrońskiego o Maciejewskim tkwi nie w intrydze kryminalnej, która bywa bardzo wątła, ale warstwie obyczajowej, przedstawia bowiem autor z wielkim pietyzmem przedwojenny i powojenny świat Lublina i okolic, koncentrując się bardziej na jego ciemnych stronach. I tak skąd bym wiedział, że na okrzyk szambiarza, „zamykać okna, będziem ustęp opróżniać!” wszyscy lokatorzy kamienicy w te pędy dokładnie zaryglowują okiennice, aby uniknąć potężnego smrodu.

Przy okazji możemy porównać technikę pisarską innych twórców. Na przykład na tle Wrońskiego opowiadanie Ćwirleja jest po prostu nudne. Zresztą pomysł opowiadania: komedia omyłek, jest rozciągnięty do granic możliwości. A samo zakończenie, w którym zacni amatorzy wygrywają z niecnymi zawodowcami, razi infantylnością. Zaś u Pilipiuka prymitywni bandyci mówią językiem absolwentów uniwersytetu. Wygląda na to, że facet nie ma słuchu językowego. Może najlepiej wypada opowiadanie Roberta Ostaszewskiego dziejące się we wrześniu 1939 r., chociaż nie ma tam żadnej intrygi kryminalnej.

W drugiej części książki przedstawia Wroński przygody syna Zygi, Olka Maciejewskiego, który jest oficerem MO w PRL-u i czasami korzysta z pomocy ojca przy rozwiązywaniu zagadek kryminalnych. Można tam znaleźć parę smaczków, na przykład w jednej z historii pojawia się postać nieciekawego prokuratora Piotra Stanisławowicza, tu zagadka, kogo on przypomina? Przy okazji pomyślałem sobie, że mógłby Wroński pójść śladem Ćwirleja i napisać nowy cykl, o przygodach Olka Maciejewskiego w PRL-u.

Jak już pisałem, najlepiej w książce wypadają opowiadania samego Wrońskiego z Zygą Maciejewskim w roli głównej. I warstwa obyczajowa i językowa są super. Szkoda, że ten twardy glina już się nie pojawi w książkach Wrońskiego.

Słuchałem audiobooka w świetnym, jak zwykle, wykonaniu Tomasza Sobczaka.