Diabelska lalka

Yrsa, a jakby nie Yrsa…

Nie wiem, co napisać o tej powieści. Po raz pierwszy fabuła stworzona przez Yrsę Sigurdardottir była dla mnie potwornie nużąca. Mimo że książka wciąż spełnia kryteria świetnego, wielowątkowego, porządnie, a przy tym spójnie zagmatwanego kryminału, swoim stylem przypomina bardziej sprawozdanie ze zdarzenia niż powieść fabularną. Zabrało mi płynności narracyjnej, jakby Yrsa nie zawsze wiedziała, co napisać…

Postać Freyi, która w poprzednich tomach wydawała się być kobietą silną i niezależną, zaczyna być irytująca – damulka, który i by chciała, i się boi… niezaradna, niepanująca nad swoim życiem. Do tego to jej dziwnie pojęte poczucie obowiązku wobec brata i bratanicy… Średnio mi się podobały wątki z małą Sagą, a zaangażowanie samej Freyi w wychowanie dziewczynki odbieram jako sztuczne i pełne skrywanej niechęci.

Ostatecznie powieść zakończyła się w pięknym stylu, ale nie zmienia to faktu, że wg mnie była jedną z najmniej udanych w cyklu. Jako miłośniczka twórczości islandzkiej pisarki, czuję się zawiedziona.

Wielkie oczekiwania co do "Diabelskiej lalki" niestety niedorównały do treści tej powieści. Chociaż pomysł był świetny, a klimat surowej Islandii całkowicie mnie kupił, tak całość była bardzo zwyczajna.

Obserwujemy z boku kilka śledztw, które pozornie nic nie łączy. Praca policji idzie bardzo mozolnie, długo poszukujemy zaginionej nastolatki, która ma okazać się kluczem dla tej zagadki. I chyba te poszukiwania idą trochę za długo, bo ja zaczęłam się nudzić. Mieszały mi się sprawy, a bohaterowie nie byli na tyle charyzmatyczni, żeby ich zapamiętać. Nie jest to pierwsza część cyklu, jednak pierwsza dla mnie, co wywołało u mnie kilka razy dezorientację, bo nie wszystkie obyczajowe fakty znałam. Nie jest to zła książka, jednak liczyłam na mroczniejszą atmosferę i szybsze tempo. Samo rozwiązanie było fajnie pomyślane i dobrze poprowadzone, a sama końcówka mocno wciągająca.

Myślę, że pomimo braku chemii między mną, a tą historią, chętnie poznam inne powieści autorki.