Niechciani

 

Książka jest niesamowita :) Bardzo dobra powieść z elementami grozy, nastrojowa, miejscami mroźna i tajemnicza. Czyta się rewelacyjnie, trudno jest się oderwać.
 Opowieść toczy się na dwóch płaszczyznach : obecnie oraz zimą 1974 roku. Największych emocji dostarcza właśnie historia/wspomnienia Aldis, która pracowała jako sprzątaczka w domu wychowawczym dla chłopców w Krokur. Z każdym kolejnym powrotem do przeszłości czujemy jak atmosfera grozy narasta, czujemy jak w mroku, śniegu, mrozie na tym odludziu czai się coś złego. 
Jeżeli chodzi o czasy współczesne mamy dwójkę głównych bohaterów : ojca i córkę. Oddin po tragicznej śmierci żony przestał być tylko weekendowym tatusiem i zajął się wychowywaniem córki na pełen etat. Oboje obciążeni tragedią przeżywają trudne chwile, widzą i słyszą rzeczy których nie ma. Oddin jednocześnie próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczej śmierci dwóch chłopców, która miała miejsce w 1974 roku w domu wychowawczym w Krokur. Nie spodziewa się, że dawna tragedia jest w jakiś sposób z nim powiązana. 
Zakończenie jest rodem z filmów grozy, kiedy myślisz, spodziewasz się, że wszystko jest ok, wszystko zostało wyjaśnione , nagle w ostatniej sekundzie pojawia się flesz, który uświadamia, że to jeszcze nie koniec całej historii :) 

Yrsa Sigurdardottir fenomenalnie wykreowała tę historię. Sprawiła, że dwa niepowiązane ze sobą wydarzenia scaliły się w jeden niezwykły finał, tak zaskakujący, że zaniemówiłam z wrażenia. Co więcej udało jej się stworzyć fantastyczne postacie, charakterystyczne, ale nie przekombinowane, które muszą się zmierzyć z wieloma dylematami, a niekiedy odkryć fakty, które przewrócą ich świat do góry nogami. Na wielką pochwałę zasługuje atmosfera książki, która sprawia, że momentami włos się jeży. Autorka po mistrzowsku maluje ponure tło wydarzeń. Zimie, pięknej damie, nadaje surowy, złowieszczy wygląd. Zamyka w kleszcze strachu bohaterów i czytelników, i bałamucąc ich idealną prozą prowadzi do szokujących odkryć. Bez dwóch zdań ta historia jest zatrważająca, zagadkowa, urzekająca, jest po prostu wyjątkowa. Z czystym sumieniem polecam ją miłośnikom historii o duchach, i ludziach, którzy sami dla siebie są największym zagrożeniem.

W książce dzieje się... nic. A trzyma w napięciu straszliwie. Za gardło i za nogi. Do tego stopnia, że wyjście na ciemny korytarz w trakcie lektury przedstawiało sobą pewien problem... Nie jestem strachajłą i mieszkając w drewnianym domu, przyzwyczaiłam się do różnych odgłosów. Jednakże ta książka jest taka..., że dość duży niepokój jednak odczuwałam...

Fabuła toczy się dwutorowo, gdzieś tam pod koniec wiążąc się w supeł. Nie będę opowiadać o czym książka jest, bo nie ma to sensu. Stracicie tylko czysta przyjemność z "gęsiej skórki".
Powiem tylko tyle, że dzieje się na Islandii (a już miałam przyjemność sięgnąć po książkę "Lód w żyłach" tej samej autorki - z rożnych powodów jedynie ją na razie, ale... Ale to co wyraźnie widać w powieściach autorki to Islandia. To jest ogromny plus pokazać miejsce bezopisowo, a jednak oddać jego klimat.

Drugą rzecz, którą mogę zdradzić to fakt, że w dużej części porusza tematyke domów opieki dla dużych chłopców. Projektu rządowego dla dzieci trudnych. I niechcianych właśnie. Tematyka, przyznajmy, dość niepopularna w klasycznych czytadłach i kryminałach.

Czy to jest kryminał? Nie wiem. Thiller napewno. Kryminał... - hmm zależy chyba co kto rozumie pod tym hasłem.
Morderstwo jest? chyba jest, ale czy jest na pewno? A może jest, ale tak jakby nie było?
Klimat morderstwa i przestępstwa jest? Pewnie tak, ale czy na Islandii nie ma takiego klimatu w każdym opuszczonym gospodarstwie? I czy każde samotne, ac...