Weź moją duszę

Wiele sobie obiecywałam po kolejnej części serii o sympatycznej prawniczce i cieszę się, że moje wymagania zostały w zupełności zaspokojone. Szkoda tylko, że chyba nigdy nie będę w stanie poradzić sobie z islandzkim nazwiskami, które -jak wiadomo - są bardzo specyficzne, ale to najmniejszy problem.

Historia zaczyna się mocnym akcentem pewnej okrutnej zbrodni sprzed 60 - ciu lat i wszystko wskazuje na to, że jej macki sięgają aż do czasów współczesnych, domagając się zadośćuczynienia za dokonane wtedy zło. Wydawałoby się, że dwa kolejne morderstwa popełnione w czasie rzeczywistym nie mają z tamtą tajemniczą zbrodnią nic wspólnego. Ale czy rzeczywiście? Jeśli nie, to kim lub czym jest płacz małego dziecka, dobiegający z okolicy w mglistą noc.....?

Nienawidzę czytać książek o krzywdach małych dzieci. Po prostu nienawidzę. Książkę czytało mi się świetnie, wciągnęła mnie jak fix od samego początku, ale motyw krzywdy dziecka zawsze okazuje się dla mnie być tym najbardziej miażdżącym. I tak było w tym przypadku - końcówka poruszyła mnie do łez...... 😥

A teraz, skoro apetyt czytelniczy został na dobre rozbujany, to biorę się za kolejną część, a Yrsa ląduje mnie na półce, jako jeden z ulubionych, skandynawskich autorów. Z pewnością zapamiętam to nazwisko....

Kolejny kryminał islandzkiej pisarki zaliczony. Swoją drogą ciekawa jestem, kto jest w stanie wymówić jej nazwisko!
Czytało się dość szybko i przyjemnie. Thora- prawniczka i Matthew- bankier z Niemiec to ciekawa i bardzo sympatyczna para detektywów amatorów. Thora została zatrudniona przez właściciela pewnego hotelu na półwyspie aby wyjaśnić sprawę… duchów. Jednak zwłoki ze szpilkami w piętach okazały się jak najbardziej realne…
Do tego dodajmy skrywane mroczne, rodzinne tajemnice, odrobinę pamiątek z III Rzeszy, zamkniętą społeczność, dużą liczbę podejrzanych, słaby zasięg telefonów komórkowych i słyszalny w nocnej mgle płacz dziecka…
Mieszamy składniki i wychodzi bardzo fajny kryminał w sam raz do połknięcia w kilka wieczorów.
Polecam!

Islandzka pisarka robi to co mają w zwyczaju skandynawscy autorzy sensacji tworząc cykle,powiązane osobą głównego bohatera,jednak nie ma konieczności czytania ich w kolejności,każda kolejna jest odrębną częścią.

Treść skupia się na rozwiązaniu zagadki dwóch równoległych zdarzeń,teraźniejszego: kto i dlaczego zabił oraz z przeszłości: odkrycie tragicznej historii rodzinnej sprzed 60laty. Dwa wątki przeplatają się,bohaterowie wciąż dochodzą do nowych odkryć,sytuacja to sie komplikuje to rozjaśnia za sprawą dociekliwej prawniczki i wszelkich tropów jakie odnajduje.
Dodatkowe wprowadzenie kwestii z przeszłości obok wątku typowo kryminalnego wciąga mocniej czytelnika w treść,jest się bardziej zaintrygowanym.
Ciekawie skonstruowana fabuła,atmosfera przesycona tajemnicą. Podawanie różnych informacji,tak by czytelnik sam mógł zaangażować się w rozwiązywanie, z czasem eliminowanie tych mniej prawdopodobnych możliwości i ostateczne dojście do celu.Całkiem sprytnie obmyślana całość.

"Dziewczynka czuła, jak ziąb ogarnia jej nóżki i rozchodzi się po plecach"

Niby skandynawski kryminał, trzymający nawet uwagę, ale to trochę naiwne straszenie duchami (mimo, iż ma jakiś koloryt lokalny), język i niekonsekwencje narracji, a także ewidentna "babskość" głównej postaci (i w konsekwencji całej książki) przeszkadzała mi w lekturze. Nie uwierzyłem po prostu, że ktoś taki jak Thora może ukraść show policji. Za dużo makabry i fetoru, za mało logiki. Niemiec nazywa się Matthew nie Matthias? Chyba, że jest z NRD, to wtedy OK...
O samej Islandii niewiele się tu można dowiedzieć. Akurat tyle, że Islandczycy prędzej się pobiją po pijaku, niż żeby miało się tam zdarzyć morderstwo z premedytacją, że nie znajdzie szczęścia na Islandii ktoś, kto nie lubi festiwalu piosenki Interwizji i że to zabobonny naród (tylko wspomniana jest postać legendarnego bohatera z okolic, gdzie toczy się akcja: Bárður Snæfellsás).
Ach, no i jeszcze gdyby nie ta książka w życiu bym się nie dowiedział, jak rodzi się "jak kobieta Toma Cruise'a" (s.388). Nie wiecie? Bez znieczulenia, jak przystało na członka kościoła scjentologicznego. Ale do czego mi taka wiedza jest potrzebna...?