Czarownica

Lubię czytać kryminalne serie z wątkiem obyczajowym, więc z chęcią sięgnęłam po 10 cześć serii Lackberg „Czarownica”
Autorka ma pewien utarty schemat, wydarzenia z dalekiej przeszłości przeplatają się z kryminalną teraźniejszością. Tutaj mamy to samo, ale jednak nie to samo. Wątek z XVII wieku czarownicy, wątek zabójstwa dziecka sprzed 30 lat, do którego przyznały się dwie nastolatki i teraźniejszość, w której ginie znowu małe dziecko.
Niestety czytając całość, miałam wrażenie to już wszystko było, a pisarka napisała swoją wersję. Nie chcę zdradzać fabuły, ale procesy o czary – były, dwie nastolatki oskarżone o zabójstwo też, potem wątki pojawiające się też. Dla osób, które czytają kryminały, tak jak ja „tonami”, to przypomną sobie inne książki. Końcówka, to już lekka przesada, może miało być im więcej wątków, tym większa kasa. Na zakończenie oczywiście połączenie wątków było, ale w tak prozaiczny sposób…… ech
Również wątek obyczajowy był mierny, emigranci wyczerpani do cna, powielane schematy ich problemów, Erika i Patrik i Anna, bez Eriki i jej książki policja by była w opałach, a głupota Mellberga już przestaje śmieszyć. Zakończenie, którego nie znoszę „napiszę następną książkę, bo ta skończyła się tak, że należy coś napisać… a kasa się przyda”
Po „królowej skandynawskiego kryminału” spodziewałam się „wow”, zamykając książkę po ostatniej stronie dostałam „aa” i to niestety był objaw ziewania, może nie tyle z nudów, bo działo się dużo na tych prawie 600 stro...

Typowy szwedzki kryminał ale bardzo dobry!Typowy bo mroczny, z silnie zaznaczonym wątkiem społecznym i opierający się na kontraście pomiędzy udanym życiem rodzinnym śledczych a okrucieństwem świata wokół. A dobry, bo czyta się z zainteresowaniem do ostatniej strony, trudno jest wytypować sprawców a brutalne sceny mają psychologiczne uzasadnienie. Wciąga i porusza. To chyba najlepsza książka Kamilli Lackberg jaką dotąd czytałam. Polscy autorzy i autorki kryminałów mogliby się od niej wiele nauczyć!

Od Camilli rozpoczął się mój powrót do kryminałów, dlatego mam do niej wielki sentyment i jestem z lekka bezkrytyczna :) Ale w przypadku Czarownicy nawet gdybym chciała się do czegoś przyczepić, to nie bardzo jest do czego. To po prostu świetna książka i znalazło się w niej wszystko to co lubię, łącznie z wątkiem czarownicy, który, choć jak sama autorka twierdzi, został przedstawiony tylko powierzchownie, to jednak był bardzo interesujący. A historia kryminalna? Dla mnie super. Współczesna zbrodnia i zbrodnia sprzed 30 lat. Bardzo podobne ale czy są ze sobą powiązane?
Lackberg świetnie ukazuje również słabości współczesnej Szwecji, dotyka problemu uchodźców i stosunek Szwedów do tego problemu. Wszystko razem tworzy naprawdę fajną całość. Czyta się znakomicie. Polecam

Czytuję literaturę skandynawską, czy też szerzej nordycką, od ponad dwudziestu lat i z całym przekonaniem śmiem twierdzić, iż Camilla Läckberg nie jest godna miana królowej skandynawskiego kryminału czy jakiegokolwiek innego gatunku. Mają na to wpływ różne elementy, jakimi próbuje mamić swoich fanów, a mianowicie rozwlekle opisanym wątkiem kryminalnym na szeroko zakrojonym tle społecznym. I tu akurat nie byłoby żadnego zdziwienia, bo przecież na tym opierają się inni pisarze, gdyby nie fakt, jak ubogo i jednostronnie podchodzi się tutaj do opisu sytuacji budzących emocje.
No cóż, gdy o rasizmie pisał Mankell w swoich kryminałach to odbierało się jak fakty przedstawione w najnowszych wydarzeniach telewizyjnych, ale pani Läckberg podaje podobną problematykę w takiej otoczce, że trudno poczuć autentyzm. Mało tego, ja odnoszę wrażenie, że oto powstała książka na zamówienie, by oddać pokłon obecnemu nurtowi w tym temacie, czyli uchodźcy z Syrii są jak najbardziej na topie. Tylko dlaczego przedstawia się jakąkolwiek zbiorowość jednostronnie? Czy coś takiego może wypaść dobrze? Dzięki temu, że opiszemy garstkę ludzi wręcz jako tych, którzy na zadany pierwszy cios nadstawiają drugi policzek, a w międzyczasie pomagają niechętnej im społeczność, nie pozbędziemy się uprzedzeń względem przybyszy z zewnątrz. W rzeczywistości nic nie jest białe albo czarne. Natomiast motyw czarownic i stosunku do nich, tak kilkaset lat temu, jak dziś, delikatnie mówiąc, średnio się tu broni. Być może...

Kolejna świetna powieść kryminalno-obyczajowa C. Lackberg.
Śmierć dziecka i poszukiwanie sprawcy – rozwiązanie było dość przewidywalne… natomiast drugi wątek – społeczny – pokazuje schemat współczesnego polowania na czarownice – jak dla mnie zakreślony zbyt regularną, czarno-białą kreską. Dość zgrabnie całość jest uzupełniona historią XVII-wiecznej klątwy. Kolejny wątek to zło tkwiące w niektórych ludziach, wywołujące swymi działaniami brutalne konsekwencje.
Sporo wątków na jedną powieść, ale bardzo logicznie połączone. Książkę dobrze się czyta. Szczerze polecam.

Czuję się oszukana.
Lackberg przez poprzednie 9 tomów swojej Sagi o Fjallbace umiejętnie operowała słowem i kierowała uczuciami i przeczuciami czytelnika.
Postawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko, a Czarownica jej nie przeskoczyła.

Wątek kryminalny ma szansę, naprawdę. Ma szansę gdyby nie towarzyszące mu wątki, a pieśń pochwalna na cześć uchodźców przelała czarę goryczy.
Jak jeszcze średnie powiązanie między wątkiem sprzed kilkuset lat bym wybaczyła, bo sam w sobie był ciekawy, chociaż ekstremalnie smutny. Jak skromna relacja i część obyczajowa Patrika i Eriki też jest wytłumaczalna, chociaż nieszczęścia nękające Annę – siostrę Eriki powoli zaczynają być parodią. Jak jeszcze rozwiązanie zagadki – dla mnie do bólu przewidywalne, nie zaskakujące i zawodzące czytelnika… No nie tego wybaczyć też nie umiem ale w mniejszym stopniu.
Ale dla mnie pani Lackberg przesadziła wprowadzając do swojej powieści dzielnych, mądrych, walecznych i empatycznych uchodźców.
Nie wątpię, że wśród tych ludzi zdarzają się jednostki dobre i uczciwe, ale w obliczu wydarzeń z czasu gdy autorka pisała swoją książkę to kuriozum.
Nie wiem w jakim celu to zostało tak przedstawione, ale wyszło na pewno nie zgodnie z nim.

Czarownica nie jest udaną książką Lackberg.
Miała szansę, mogła się udać, gdyby tylko autorka podjęła kilka innych decyzji. Gdyby nie poszła w dramat obyczajowy, a w mocny mroczny skandynawski kryminał, co jej tak dobrze niegdyś wychodziło.