Pogromca lwów

Po słabej "Fabrykantce aniołków" nie miałam zbyt wielkich oczekiwań względem "Pogromcy lwów", dlatego też nie rozczarowałam się jakoś specjalnie. Od poprzedniej części niewiele się zmieniło. Autorka konsekwentnie brnie w obranym celu, którym jest wciskanie Eriki do śledztwa. Pogodziłam się już z tym, ale nadal mnie się to nie podoba. Do tego stopnia, że jak Erika, na własne życzenie oczywiście, dostała w łeb łopatą, to chichotałam złośliwie ;)

Wątek kryminalny na podobnym poziomie jak w poprzednim tomie, czyli bardzo przewidywalny. Całkiem ciekawy, ale jednak zbyt wcześnie można się większości domyślić. Dla osób, które czekały na "Pogromcę lwów" może to być mniej zauważalne, ale ja czytając tomy jeden po drugim nie znalazłam w tej części niczego odkrywczego i zaskakującego. Schemat jest taki sam jak w poprzednich częściach, z jednej strony
bardzo lubię takie połączenie przeszłości z przyszłością, ale czytanie kilku książek napisanych na jedno kopyto nawet pasjonata by znudziło.

Wątki obyczajowe, które poprzednio wychwalałam, stają się męczącą mnie wadą tej serii. Chyba, że ktoś lubi zaczytywać się w problemach innych ludzi, wtedy znajdzie tu wiele interesujących tematów. Mnie wykańcza Anna i jej pełne problemów życie z Danem, denerwuje mnie wątek z teściową Eriki, a jak jeszcze raz autorka wyśle kogoś z otoczenia głównych bohaterów w zaświaty, to przestanę w ogóle sięgać po jej książki.

Nie nastawiałam się na wiele, więc oceniam ostatni tom wyże...

Kolejna wizyta w szwedzkiej Fjallbace za mną. Tym razem porywane są i krzywdzone młode dziewczyny. Zespół Patrika prowadzi policyjne śledztwo, Erica pracuje nad nową książką.
Czy – znów – odkryte zostały długo skrywane rodzinne tajemnice? Czy – znów – motywy postępowania oprawcy pochodziły z dalekiej przeszłości? Czy zobaczyłam dramatyczne obrazy przemocy w rodzinie, krzywdzenia dzieci, wykorzystywania kobiet? I czy znów – razem z główną bohaterką – nie mogłam się nadziwić, że takie brutalne zachowania psychopatycznych zwyrodnialców są w ogóle możliwe?

No jasne! A czy nie tego właśnie chciałam? Czy nie po to sięgam po kolejny tom serii Camilli Lackberg? Nie mam zamiaru narzekać, że znów schematyczna konstrukcja, że przewidywalna fabuła, podobne relacje i mechanizmy rządzące życiem bohaterów. No wiedziałam, czego się spodziewać, skoro wzięłam dziewiąty już tom. Czego chciałam, to otrzymałam. I – jak zwykle – szybko zorientowałam się kto jest tym "złym". Przewidywałam co będzie i jak się zakończy. I zupełnie nie zmieniło to mojego zainteresowania książką i radości z czytania.
Lackberg doskonale operuje piórem. Historia w "Pogromcy..." jest wielowątkowa, ale przejrzysta i czytelna. Fabuła pięknie łączy wątki kryminalne z obyczajowymi. Tragedie wstrząsają, zło przeraża, miłość buduje. Tak miało być.
I chociaż słowo "znów" zdominowało moją wypowiedź, to naprawdę nie znaczy, że jestem jakkolwiek rozczarowana, a na koniec chciałabym dodać "jeszcze, jeszcze!". Pa...

Pochłonęłam książkę w kilka godzin. Nie zawiodła mnie, kryminał taki jaki lubię, retrospekcje, psychologia, zawiłe śledztwo, doskonali bohaterowie, zagadkowe zakończenie. Schemat jest taki sam jak zawsze, ale wiadomo czego się spodziewać, jest to dobry kryminał i takiego należy się spodziewać.

Pani Lackberg wróciła w wielkim stylu. Świetny kryminał. Wątki zwodziły mnie, potem miałam swoje podejrzenia – słuszne, jak się okazało. Mimo tego zakończenie i tak bardzo mnie zaskoczyło. Długo nie było pani L., jednak warto było czekać!

Powieść ma w sobie to co zwykle nadaje szwedzka pisarka: mroczna, wciągająca, tajemnicza, zabawna, ale również smutna. Tym razem "Pogromca lwów" nie jest tylko dziewiątym tomem sagi skandynawskiego kryminału, ale także jedną z najlepszych książek, jakie czytałam. Historię nie tylko poznajemy w czasie teraźniejszym, ale również w odległej przeszłości.

Camilla Lackberg wprowadziła polski wątek w swojej najnowszej powieści, co mnie bardzo cieszy. Dziękuję za to autorce, byłam mile zaskoczona.
Do tego zaskakujące zakończenie. I znowu miła niespodzianka!
Polecam, bo warto!

Bardzo przewidywalna. Jeśli czytamy bardziej skomplikowane i zagmatwane powieści kryminalne- jak w moim przypadku w połowie książki wiadomo, kto zabija, że wątek dod. jest rozwiązaniem i to, że na koniec się okaże że to koleżanka podejrzanej a nie sama podejrzana. Konstrukcja książki bardzo dobra, lekki kryminał na letnie wieczory.