Chodź ze mną

Piękna książka o miłości. O szalonej miłości kochanków, o trudnej miłości małżeńskiej, o miłości syna do matki i matki do syna, babci do wnuka i wnuka do babci. Poruszająca i wzruszająca. Początkowo byłam zdumiona: Orbitowski napisał romans. Ale nie byłby on sobą, gdyby nie wstawił jakiegoś elementu nadprzyrodzonego. No i dupnął ufoludkiem w gdyńską plażę. Pojawiły się też duchy. Od tego momentu zaczęłam czytać z dystansem jako fantasmagorię. A za fantasy nie przepadam. Warstwę realistyczną oceniam bardzo dobrze, fantastyczną- tak sobie. Książka dobra, ale nie do końca w moim guście.

Muszę przyznać, że Orbitowski potrafi opowiadać - jego narracja jest soczysta, barwna, wpływa na uczucia czytelnika. Opowieść głównego bohatera jest fascynująca, zwłaszcza dlatego, że pozostawia czytelnika w niepewności - czy wszystko wydarzyło się naprawdę czy jest tylko wymysłem starzejącego się umysłu jego matki. To książka o trudnych wyborach i trudnych emocjach, o przebrzmiałej chwale i o radzeniu sobie z codziennością. Niby zwykła, ale przykuwająca uwagę. Takie powieści lubię.

Jestem fanem Orbitowskiego, dlatego nie mogłem się doczekać "Chodź ze mną". I co? No i jestem zadowolony, ale do zachwytów, podobnych do tych po lekturze "Kultu" czy "Innej duszy", jest mi daleko.

Zacznijmy od tego co w książce fajne, czyli jak to u Orbitowskiego: styl i narracja - na przemian ciepłe i szorstkie, zapadające w pamięć porównania, dosadność i jednocześnie liryczność. Gdy trzeba Orbitowski potrafi pisać pięknie, jak musi jest dosadny - uwielbiam takie pisanie.

Forma ciekawa, treść też, czemu więc książka nie porywa? Bo mam wrażenie, że gdzieś, na którymś etapie pisania, Orbitowski stracił serce do tej historii i olał detale, nie doszlifował do końca tej opowieści. Ot, choćby Gdynia, która jest ważnym elementem tej historii: niby dużo tu detali, ciekawostek itd, ale wszystko to jakieś takie płaskie, jak dekoracje w teatrze.Dziwi mnie to, tym bardziej, że miejsca, to zawsze był silny punkt w jego książkach - taka Oława w Kulcie, czy Bydgoszcz w Innej duszy robiły całą magię opowieści, a w Chodź ze mną tego brakuje.

Czy zatem Chodź ze mną to słaba powieść? Nie, wręcz przeciwnie, czyta się świetnie, wiele tu emocji, wiele mięsa, brakuje jednak tego ostatecznego szlifu. Orbitowski chyba się tą książką po prostu zmęczył.

Książka o miłości, pełnej wyrzeczeń, wymagającej ofiar, ale gorącej i przesłaniającej cały świat. Oczywiście wszystko napisane językiem pięknym, choć prostym, dosadnym, okraszonym wulgaryzmami, ale kto zna styl autora, ten może się tego spodziewać. Miała być inna niż „Kult”, ale tak naprawdę jest wiele podobnych elementów (narrator w pierwszej osobie, opisuje cudzą historię, ma rodzinę ale ją niszczy, uprawia z sukcesem dosyć powszechny zawód, występuje element nieziemski, tam objawienie, tu UFO). To trochę zgasiło mój entuzjazm, chociaż opowieść bardzo mi się podobała.

Ależ to była babka, ta Helena! U takiej to bym sobie ząbki mogła plombować! A ten jej synuś, Dustinek, wart mamusi. Wpadłabym do jego bistro na hamburgera.
Dla mnie obie postaci porównywalne charyzmą z Heniem i Zbyszkiem z „Kultu” oraz chłopakami z „Innej duszy”, przedstawione z taką samą swadą.
Z dużą przyjemnością poczytałam o PRL-owskiej Gdyni i bliskim memu sercu Witominie. Z zaciekawieniem o ucieczce przez Bałtyk, z niedowierzaniem o Ameryce, ale kto to wie, może rzeczywiście tak było?
Do tego, oprócz obyczajowo - sensacyjnej fabuły, ważkie tematy. Określenie własnej tożsamości - dla każdego ważna sprawa, jak jest coś niejasnego, trzeba poszukać, podrążyć. Miłość rodzinna - równie istotna. Inna matki do syna, inna męża do żony, ojca do syna, czy babci do wnuczka. I jak tu sobie radzić z mamą-staruszką, której zebrało się na wynurzenia, nie wiadomo, czy prawdziwe.

Powieść byłaby idealna, gdyby tak pomajstrować przy ostatniej ćwiartce i zakończeniu, bo jakoś tak mniej atrakcyjna od reszty ta końcówka. Jakby na kolanie napisana lub jakby pomysłu nie stało?
Za to dowcipu, humoru i pięknych sformułowań w „Chodź ze mną” co niemiara. Jest intrygująco, zaskakująco, czasem lirycznie, dosadnie, obcesowo. Co chwilę inaczej.
I nieważne, że realia przemieszały się tu z fikcją, w ogóle mnie to nie obchodzi, bo czyta się świetnie.

Jedna tylko sprawa mnie uwierała. Powieści wysłuchałam w brawurowym wykonaniu Mecwaldowskiego. Był tak sugestywny...