Szczęśliwa ziemia

Rzecz o konfrontacji młodzieńczych marzeń z szarą rzeczywistością. Bohaterowie książki, młodzi, pełni zapału, głodni świata, skupieni na jednym konkretnym celu, który chcą osiągnąć przede wszystkim, najlepiej natychmiast, po paru/parunastu latach "nagle" dostrzegają, że świat wcale na nich nie czekał, że wszystko ma swoją cenę, że bardzo łatwo się zatracić. Że, zupełnie niepostrzeżenie, zgubili coś po drodze i znów nie mają nic. I że magiczne pstryknięcie palcami nie wystarczy. Czy to jest książka o pokoleniu dzisiejszych trzydziestolatków? Pewnie można ją tak odebrać (transformacja ustrojowa stworzyła niepowtarzalną szansę; autor jest także z tego pokolenia i nie ukrywa, że pobrzmiewają w niej nuty autobiograficzne), ale IMHO "Szczęśliwa ziemia" ma wymiar uniwersalny. Czyta się świetnie. Bardzo łatwo "wchodzi" się głębiej w tę historię, zwłaszcza wciąga początek: opisy najróżniejszych młodzieńczych wyczynów bohaterów powodują, że czytelnik z łatwością przypomina sobie swoje "dokonania". Dobra rzecz.
I dodatkowy plus: proza autora brzmi strasznie autentycznie, bez jednej nuty fałszu, naprawdę czuje się, że podobna do opisywanej sytuacja (lub wręcz taka sama) była kiedyś jego udziałem - on pisze o tym, co jemu się przydarzyło, albo miało miejsce w jego bliskim otoczeniu. Trochę oczywiście obrabia to literacko, ale fundamenty są prawdziwe.

Spełnianie marzeń. Płatne przy odbiorze.

Pragniesz bogactwa? Szukasz miłości? A może głosy w głowie nie dają ci żyć? Wypowiedz życzenie i patrz, co się stanie.

Ostatni dzień lata. Szymon i jego przyjaciele postanawiają w niezwykły sposób pożegnać się z dzieciństwem. Wkrótce ich drogi się rozchodzą, a każdy z nich wkracza w dorosłość z brzemieniem wspólnej tajemnicy.

W kopenhaskim wietrze i pośród zgiełku Warszawy, w krakowskich kawiarniach i na sennej dolnośląskiej prowincji – w różnych miejscach i różnymi metodami czterej młodzi mężczyźni uparcie szukają tego, co pozwoli im uwolnić się od przeszłości: prawdy lub zapomnienia.

Poetycki horror najprościej rzecz ujmując.
O bólu istnienia, o wartościach którym kultywujemy. Rozczarowanie życiem, światem, własnymi osobami.
Potwornie przygnębiająca pozycja.
Deprecha jesienna jak się patrzy
Miasto w którym naszym bohaterom przyszło żyć również sprzyja melancholii smutkowi.
Tajemnicze zdarzenie naznaczyło ich swoim piętnem i będzie im towarzyszyło przez całe życie.
Relacje między postaciami są trudne, naznaczone traumą i poczuciem wyobcowania.
Druga książka Łukasza Orbitowskiego, którą przeczytałem i zdaję się, że na tym nie poprzestanę.
Polecam.
Dziękuję Wydawnictwu SQN za udostępnienie mi tej pozycji.