Adam

Książka pochłonięta błyskawicznie i od razu bardzo mnie ona wciągnęła. Porusza ważne kwestie i na pewno da nam do myślenia. Mimo wszystko uważam, że jest to prosta i nie wymagająca lektura. Typowe new adult.

Myślę, że trzeba mieć wielką wrażliwość i empatię, a do tego poetycką naturę, by tak opisać trudną historię dwojga nastoletnich bohaterów, jak to zrobiła autorka. I nie zapomnieć czasów własnej młodości oraz tego, jak mocno wtedy wszystko się odczuwało i przeżywało. I wiąż traktować to poważnie, mimo upływu lat, dorosłości i wszystkich „naprawdę” poważnych spraw. Myśleć o młodych ludziach nie jak o tych, których emocje są często skrajne, krótkotrwałe, przemijające i przez to niewarte uwagi. Myśleć o młodości nie jak o męczącym dla otoczenia okresie, który trzeba tylko przeczekać, bo dopiero po nim zacznie się prawdziwe życie.
W jakimś stopniu tego samego trzeba od czytelników, by ta opowieść mogła ich zainteresować. Więc, póki nie porwał Was jeszcze całkowicie wir dorosłości (a metryka nie ma tu nic do rzeczy, czego dowodzi przykład autorki), póki jeszcze pamiętacie nastoletnich siebie – poznajcie losy tytułowego bohatera i bezimiennej dziewczyny, jednakowo bolesne, choć tak różne.
Drogę obojga przez cały czas znaczy miłość.
Chłopak doświadcza miłości nieumiejętnej, niedojrzałej, skrzywionej, wreszcie chorej. Jej efekt to niemal zupełne odgrodzenie się od świata, byt prawie tylko fizyczny i wewnętrzna głębia, z której wychodzi, by zatroszczyć się o jedyne, co jeszcze ma dla niego wartość.
Dziewczyna doświadcza miłości połowicznie, od jednego z rodziców, a jednocześnie widzi, jak obdarzane są nią obce dzieci. To okrucieństwo dotknęło mnie chyba nawet bardzie...

Autorka tej książki wydała nie tylko tą pozycję. I kiedyś już chciałam zacząć ją czytać gdy nagle w połowie książki jakiś mi się jej odechciało czytać. I to nie dlatego, że bohaterowie mnie denerwowali, tylko fabuła była jakaś taka mdła. Dlatego bałam się, że w tą książkę również się nie wciągnę.Słyszałam o niej strasznie dużo ochów i achów, a czasami jest tak, że innym się podobała a mi nie i jestem strasznie zawiedziona. I tutaj strasznie się zdziwiłam. To była książka na medal i jeśli będę mogła ją komuś polecić to zrobię to z najczystszą intencją.

Zawsze gdy jakaś książka mi się podobała to mam dylemat co pierwsze napisać. Czy o fabule i akcji czy o bohaterach. No to może zacznę jednak od bohaterów.
Nasza główna bohaterka, niestety o nieznanym imieniu, ale jak się z czasem dowiedziałam to jest specjalny zabieg jaki zrobiła autorka książki. Ma chłopaka o imieniu Michał jednak, jak to powiedziała " Ja go tylko lubię". Jest zagubiona i boi się, że rodzice nie kochają ją na tyle, aby o nią zadbać. Skupiają się tylko na dzieciach, które przygarnęli. Główna bohaterka jest cudowną i miłą osobą. Zawsze chce komuś pomagać i nie boi się, że ktoś ją za to skrzyczy. Jednak wszystko się komplikuje gdy zaczyna z Adamem spędzać coraz więcej czasu. Bohaterka nie była w ogóle irytująca i wydawała się przyjazna światu.

Akcja i fabuła. Tutaj nie mam się do czego doczepić. Autorka nie przyśpieszała ani nie zwalniała akcji. To też przyjemnie się czytało tę książkę i dało...

Broniłam się przed skończeniem 'Adama'. Popełniłam błąd i zajrzałam na koniec powieści co spowodowało, że stanęłam okoniem, bo ja nie lubię takich zakończeń. Ale dzięki niech będą dwóm Uparciuchom, które namawiały i robiły marketing, bo gdyby nie One, nie dokończyłabym. A byłaby szkoda ;)

To magiczna historia. Te bajki, ten klimat, ten smutek a zarazem optymizm, że po każdej burzy, każdym deszczu musi wyjść słońce.
Cała książka to bajka o tym, że dwie zagubione dusze mogą znaleźć szczęście tylko gdy są razem.
Tęsknię za taką zimą jaka była jedną z bohaterów 'Adama'. Aż chciałoby się spędzić taki mroźny i śnieżny czas w chacie w lesie... Czytanie o domu rodzinnym bohaterki to czysta przyjemność ;) i magia. Naprawdę.

Ale smutek... Tak, smutku w tej książce nie brakuje. A najsmutniejsze dla mnie nie jest nawet to jakie życie miał kiedyś Adam, z czego się wyrwał. Najbardziej uderzył mnie fakt, że bohaterka to ONA. Ona która nie ma nawet imienia. Dziewczyna tak zagubiona i tak pragnąca uwagi i tak ignorowana, że nawet jej imię jest nieważne. Jakież to było smutne...

Nie jest to powieść typu uwielbianego przeze mnie. I gdyby nie ta magia i nie te bajki które urzekły mnie do granic to nie zachwyciłabym się tak. Ale w tym układzie nie umiem powiedzieć niczego innego jak: czytajcie, tę książkę trzeba poznać. Nawet jak nie przepadacie za autorką, bo ta książka to coś zupełnie innego niż jej standardowe powieści. Warto.