Zbrodnia nad urwiskiem

Zabawny, lekki kryminałek. Dowcipny, złośliwy, nieźle napisany. Pomysł uczynienia psa narratorem nieco infantylny, lecz całe szczęście narracja jest kilkutorowa i akcja nie jest widziana oczami Gucia cały czas. Plus za realistyczne a przy tym dowcipne oddanie ciężkiego losu polskiego emigranta zarobkowego. Barwne, charakterystyczne postaci, zarówno Polaków, jak i Irlandczyków (poza głównym bohaterem, który jest najbardziej bezbarwny i główną bohaterką, Różą, która jest irytująca)). Niestety, w połowie książki akcja się rozłazi, za dużo slapstickowych chwytów w stylu ciągłych zderzeń i wywrotek.
Dodatkowa gwiazdka za przyjazny, niewielki format. Zawsze doceniam niezłą literaturę podróżną.

Autorka potwierdza fakt, że dobry kryminał nie musi mieć hektolitrów krwi, aby się podobał. Dwie odmienne historie, w których zbrodnia jest, ale nie ona przykuwa czytelnika. Pisarka postawiła na narrację Gucia, psa bohatera, psa, który sam w sobie wypełnia całą opowieść. Jego pan to tylko dodatek, to Gucio prowadzi śledztwo, to Gucio bawi, to Gucia kochamy.
Dla mnie pani Marta trafiła w punkt, takiej rozrywki potrzebuję od czasu do czasu. Sam wątek kryminalny w obydwu książkach jest inny, w drugiej przenosimy się daleko. Dodatkowy plus za historię wojenną. Ja w każdym bądź razie wyczekuję następnych opowieści..

Drugi tom opowieści o Guciu. Mniej tu smętku, który mnie uderzył w pierwszej części, zachowania bohaterów mnie bawiły, przeniesienie akcji do Irlandii było bardzo udanym zabiegiem.
Ale.
Czytałam ją po kawałku, odkładając, nie wciągnęła mnie na tyle, żebym nie mogła się oderwać, wręcz przeciwnie - kiedy nie miałam czasu i musiała poczekać, wcale mnie nie korciło, żeby do niej wracać.
Nie umiem powiedzieć, co mi nie odpowiada, bo bohaterowie dają się lubić, a rozwiązanie zagadki nie było oczywiste, ale nudziłam się czytając. Widocznie ta seria nie jest dla mnie, raczej nie będę czytała trzeciego tomu, trochę szkoda mi tracić czas na dawanie kolejnej szansy czemuś, co do mnie nie przemawia.

Ostatnimi czasy czytam mnóstwo książek, które noszą szumne miano kryminałów. Nie dość że są to dosyć wtórne historie, a domniemanego zabójcę można odgadnąć po dwóch rozdziałach, to dodatkowo na okładce wypisywane są różne kłamstewka, jaka to cudowna lektura, obok której-jakżeby inaczej trudno przejść obojętnie.
Na szczęście są i takie od których naprawdę trudno się oderwać. Po pierwszej części, która naprawdę wywołuje uśmiech na twarzy, przyszła pora na kolejną porcję przygód detektywa jego psa i zwariowanej dziennikarki.

"Zbrodnia nad urwiskiem" przenosi nas tym razem na pewną zalaną deszczem wyspę. Szymon Solański dostaje zlecenie odnalezienia pewnej dziewczyny, która wybyła na wyspy celem zatrudnienia i nie daje znaków życia. Nasz detektyw wraz z Guciem przybywa na wyspę i od razu zostaje rzucony w wir wydarzeń. Dziewczyna zostaje zamordowana, a dodatkowo Szymon spotyka na wyspie Różę. Uzbrojony w swój intelekt i niezawodną pomoc Gucia, Solański wszczyna śledztwo, mając od razu kilku podejrzanych. Czy będzie to właścicielka motelu, w którym pracowała Kasia, jej córka, a może wiecznie pijana polska "złota rączka"? Na jaw wychodzą coraz to nowe tajemnice, znaczącą pomoc stanowią także listy które dostał od zleceniodawcy. Zachęcam do lektury.

Świetnie się złożyło, że kolejna część tak szybko nastąpiła po pierwszej. Jeśli się polubiło bohaterów, to z niecierpliwością się czeka na kolejną odsłonę. A Gucio ze swoim sarkastycznym podejściem do świata, jest p...

Dobra kontynuacja serii "kryminał pod psem". Bohaterowie utrzymani w tej samej, lub podobnej konwencji co nie wytrąca czytelnika z rytmu podczas przerzucania się z jednej części na drugą. Lekka, przyjemna, wciągająca.