Wymarzony dom

Tutaj w 'Wymarzonym domu' zaczyna się jak w wielu innych powieściach kobiecych. Kobieta rozstaje się z facetem i jedzie na prowincję. Ale potem jest już inaczej, bo Madeline, Magda, nie skupia się na swoich smutkach, ale próbuje widzieć to, co się dzieje wokół. A dzieją się rozmaite tragedie, takie jak sprawa dziewczynek czy zadawnione sprawy sąsiadki, pani Krysi.
Dialogi są naturalne i pełne humoru, a postacie przekomiczne równoważą te złe, smutne. Książkę czyta się naprawdę jednym tchem.

Pisałam wyżej, przy okazji recenzowania książki '' Ciemno, prawie noc '' Joanny Bator o innych autorkach które opisują w swoich powieściach świat iście bajkowy. Właśnie o takiej pozycji teraz napiszę . Wzmiankowana książka to '' Wymarzony dom '' Magdaleny Kordel . Obiecuję sobie sama po stokroć iż nie będę się chwytać literatury stricte kobiecej , bo ona jest zwyczajnie nie dla mnie . Nudzę się przy takiej książce śmiertelnie. Wszystko jest do bólu przewidywalne, a świat zamieszkują sami dobrzy ludzie . Nawet jak pojawiają się problemy to są one podane w wersji lajtowej i przy ogólnej pomocy wszystkich dookoła, natychmiast są rozwiązywane . Trochę już żyję na tym świecie i wiem że aż tak dobrze to on nie działa, chociaż mogłoby to być moim pobożnym życzeniem . To nie jest zła książka, w swojej kategorii pewnie jest nawet niezła, nie ciągnie się , jak guma do żucia, nie rozwleka i nie rozłazi w szwach. Zdarzenia mają zachowany swój ciąg przyczynowo skutkowy i utrzymane jest właściwe takiej literaturze  napięcie , cóż z tego kiedy nie ma tego czegoś co pozwala czytać z zainteresowaniem , przynajmniej dla mnie nie ma . 

Oto Madeleine , po polsku , zwyczajnie Magdalena , tłumaczka języka francuskiego , nagle w jednej sekundzie rzuca wszystko , to znaczy i faceta i dobrze płatną robotę . Jedzie do przyjaciółki i tam w dziwnych , czytaj '' pijanych '' okolicznościach kupuje stary dom , którego nigdy na oczy nie widziała (nawet na zdjęciu) gdzieś na przysłowiowym końcu...

Literatura tzw. kobieca to zdecydowanie nie moja bajka. Według jednak mnóstwa recenzji ta pozycja to coś więcej, głębiej i w ogóle lepiej – i to mnie skusiło.

Jednak zdecydowanie nie.

Owszem, jest słodko, spokojnie, niemalże relaksująco.

A poza tym do bólu banalnie, do bólu płytko i nierealistycznie, sztuczność i oderwanie od rzeczywistości aż zgrzyta w zębach i mocno utrudnia ów powyższy relaks. Przesłodzona bajka to chyba najlepsze określenie.

Świetna książka, czyta się bardzo przyjemnie

Zaczyna się standardowo, jak większość powieści obyczajowych, myślałam ze to kopia Uroczyska, ale z biegiem przeczytanych stron coraz bardziej przeżywałam problemy i radości z główną bohaterką Magdą. Fajna książka na wieczór...