Tercet prowincjonalny

Tercet prowincjonalny bardzo mnie zaskoczył. Po przeczytaniu notki wydawcy spodziewałam się lekkiej historii, a tymczasem w moje ręce trafiła bardzo mądra i życiowa książka. Wszystko tutaj zagrało tak jak powinno, bohaterowie są genialnie skrojeni, niby zwyczajni ale w tej swojej prostocie tak ciekawi i niezwykli. Katarzyna Ryrych powołała do życia jednostki, które teoretycznie nie powinny nigdy mieć ze sobą nic wspólnego, a tak naprawdę pokazała jak człowiek do człowieka mimo wszystko lgnie i pragnie z nim bliskości. Ukazała jak może potoczyć się życie, jakie przeszkody i trudny trzeba czasami przejść, aby w końcu zaznać spokój. Jest to niezwykła powieść o zwykłych ludziach. Ja się w tej książce po prostu zakochałam.
Jak długo można uczyć młodzież historii? Prawdopodobnie długo, jednak dla Troi w pewnym momencie stało się jasne to, że jej obecność w szkole nie ma najmniejszego sensu. Wypalenie zawodowe podsycane zmieniającym się komfortem pracy popchnęły ją do podjęcia drastycznej decyzji – czas na zasłużoną emeryturę. Decydując się na odejście opuszcza równocześnie swoje dotychczasowe miejsce zamieszka przenosząc się do mniejszej miejscowości. Przeprowadzka ze służbowego mieszkania do małego, choć własnego domku jest wielkim krokiem w życiu tej statecznej kobiety. Plany na spokojną emeryturę niweczy jednak podejrzany menel, który podrzuca jej pod drzwi psa oraz kota. Troja zacznie odkrywać, że miejscowość podzielona jest na dwa wrogie fronty a ona sama swoją bezkompr...