Tajemnica jeziora

Klasyka gatunku. Stary, dobry Chandler. I stary dobry Marlowe. Tutaj główną zaletą jest styl. Sarkastyczne porównania, cyniczny dowcip. Czyta się to nadal z przyjemnością i rozbawieniem, choć trup ściele się gęsto. Intryga trochę przekombinowana i nawet teraz, niedługo po skończeniu książki trudno mi przypomnieć sobie, kto kogo zabił i dlaczego. Ale, jak wspomniałam- nie o to tu chodzi. Podam próbki cytatów:

„Z promiennymi uśmiechami na naszych twarzyczkach - dodał sierżant – z rękami otwartymi szeroko na powitanie i z pałką w każdej ręce”. „Potrząsnęliśmy sobie ręce. Ja poszedłem, a on został”.

Trafiłam na stare wydanie z 1992 roku zrobione na zamówienie przedsiębiorstwa „Ruch” przez wydawnictwo „Amax”(?), po taniości. Wydano wtedy całą serię klasyki kryminału do nabycia w kioskach „Ruchu”. Niestety, książki są byle jak klejone i rozpadają się przy czytaniu. Ale czasy kryzysu i transformacji tłumaczą wszystko. Kolejny kryminał z tej serii wywaliłam w rozsypce do wora z napisem „papier”. A szkoda: może ktoś jeszcze by go przeczytał?

Derace Kingsley ma mały problem: żona postanowiła opuścić go dla kochanka i wyjechać do Meksyku, o czym poinformowała go telegramem. Nie żeby było to dla niego jakieś ogromne zaskoczenie, od jakiegoś czasu w małżeństwie Kingsley'ów nie układało się dobrze. Gdy po dwóch miesiącach spotyka przypadkiem kochanka żony, a ten stwierdza, że nie widział pani Kingsley od jakiegoś czasu, a tak w ogóle to wcale z nią nie uciekł i nie ma pojęcia o żadnym telegramie, zaczyna się jednak martwić o niewierną małżonkę. W celu jej odnalezienia zatrudniony zostaje Marlowe, który zawsze wygrzebie jakiegoś trupa w szafie, albo wyłowi z jeziora...

"Tajemnica jeziora" to kolejny bardzo dobry kryminał Raymonda Chandlera. Wciągająca fabuła i zaskakujące zakończenie, nie można się nudzić.