Roztopy

Jest wszystko, co w powieściach kocham. Klimat prowincji, sielskość pejzażu, pozorna niespieszność akcji, świetne dialogi i wiarygodne postaci (różne mentalności i obyczajowości). A przede wszystkim jest doskonały język literacki i wielka dbałość o wartość słowa. Od pierwszych stron czuć świeżość i oryginalność.

Ponadto Pasierski szanuje czytelnika i docenia jego inteligencję. Nie ma zbędnych powtórek, nadmiernego tłumaczenia, przypominania co kto powiedział, zanudzania. Sami obserwujemy, wyciągamy wnioski, budujemy swój stosunek do postaci. Wyłuskujemy błyskotliwie rzucane mylące tropy — półsłówka, skąpe uwagi, dające do myślenia migotliwe refleksje — które mogą coś znaczyć lub mogą prawidłowy obraz rozmyć.

Pierwsza część powieści ma interesująco rozbudowaną stronę obyczajową. Poznajemy rzetelnie przedstawione motywacje i determinację bohaterki (porzuca dotychczasowe życie i kupuje dom na prowincji), ciekawie zarysowane są inne postaci (z rysem moralności i obyczajowości), a w enigmatycznej postawie nadkomisarza wyczuwamy jakąś tajemnicę. Jeszcze nie wiemy, która z przedstawianych osób okaże się kluczową dla fabuły, ale już atmosfera niepewności rośnie, a aura mrocznych zimowych Bukowców zaczyna osaczać i stanowić o powieściowym klimacie.
Spokojna i niespieszna akcja jest na tyle interesująca, że wcale nie wyczekujemy typowo kryminalnej intrygi. Dostajemy dobrą historię, a warsztat Pasierskiego nie pozwala się oderwać. A kiedy pojawiają się pierwsze taj...

Przeczytałam,drugi tom książki pana Pasierskiego,książka jest nudna,nieciekawa,aż trudno uwierzyć,że to pisała ta sama osoba.
Pierwsza część dobra,drugiej nie polecam.

Jak na początkującego pisarza - całkiem zręczny kryminał. Jest dobrze skonstruowana zagadka, napięcie, nastrój. Styl potoczny, ale specjalnie nie razi. Mała, zamknięta społeczność górskiej wioski i wszyscy są podejrzani. Przeczytałam w ciągu 2 dni. W sam raz na urlop, zwłaszcza w Beskidach!