Pozwól odejść recenzja

Kristin Hannah dla większości kojarzy się ze „Słowikiem” i to właśnie od tej powieści zaczęła się moja miłość do pióra autorki.

„Pozwól odejść” jest kontynuacją „Firefly Lane” która ( i tu was zaskoczę) średnio mi się podobała. Aczkolwiek fakt że bardzo lubię twórczość autorki i to jak zakończyło się „Firefly Lane” skłoniło mnie do przeczytania kontynuacji. I wiecie co? To była dobra decyzja. Do tej pory nie mogę pozbierać się po tym jak emocjonalnie poturbowała mnie ta powieść.

Kate i Tully przyjaciółki na zawsze.
Życie jest jednak nieprzewidywalne. Śmierć Kate jest bolesnym ciosem dla jej bliskich. Tully obiecała przed śmiercią przyjaciółce że zaopiekuje się jej dziećmi i będzie wspierać jej męża. Jak ma tego dokonać skoro nic nie wie o macierzyństwie? Sama wychowała się praktycznie bez matki a kiedy już ją odzyskała to wolała alkohol i narkotyki zamiast niej. Tully mimo starań nie potrafi pomóc córce Kate.
Marah po śmierci matki popada w depresję. Ulgę w cierpieniu przynosi jej samookaleczanie się. Terapia nie przynosi skutków. Jedynie Paxton ją rozumie a przynajmniej tak się jej wydaje. Chłopak wciąga Marah w swój świat coraz głębiej. Świat niebezpieczny. Świat pełen mroku.
Johnny stara się trzymać rodzinę razem jednak to przynosi odwrotny skutek. Marah ucieka z domu zrywając kontakt z ojcem i Tully.

Ostatnią przeczytaną przeze mnie powieścią która wywołała we mnie podobne emocje jak „ Pozwól odejść” była „Wierzyliśmy jak nikt”. Obie książki mówią o przyjaźni i miłości. O bólu i żałobie. O wyrzutach sumienia i nadziei.
„Pozwól odejść” to książka wymagająca skupienia. Powieść mocna i poruszająca. Zmuszająca do refleksji. Do zatrzymania się i zastanowienia nad własnym życiem.
Jest to książka mówiąca że nie ważne jest to kogo tracimy. Strata kogoś bliskiego boli tak samo. Kwestią indywidualną jest natomiast to jak przeżywamy żałobę. Każdy radzi sobie z nią na swój sposób a często bywa tak że aby się z nią uporać potrzebujemy pomocy. Nie zawsze potrafimy uśmierzyć ból spowodowany stratą samodzielnie.

Według mnie idealnym podsumowaniem tej powieści będą słowa piosenki której słucham nieustannie od kilku dni. Andrzej Lampert śpiewa : „Żyj pięknym życiem bo nie ma drugiego...” i tego życzę Wam i sobie. Polecam „Pozwól odejść” z całego serca