Pokrzywa i kość

Kiedy byłam dzieckiem, nie lubiłam bajek dla dzieci. Niezależnie od mojego wieku, zawsze były dla mnie zbyt dziecinne. Smoki, wróżki, czarownice, gadające zwierzęta, magia i wydumane światy, to zwyczajnie nie moja 'bajka'. Z bohaterami tych 'niestworzonych' opowieści nigdy nie potrafiłam się utożsamić. Od zawsze wolałam potencjalnie prawdziwe historie, takie typu 'z życia wzięte', lub powieści historyczne, mimo że nie zawsze wiedziałam, które postaci czy wątki są fikcyjne. Teraz, kiedy dzieckiem nie jestem od dawna, również nie sięgam po literaturę z gatunku fantastyki i fantasy.
No, chyba że...wyzwanie czytelnicze, w którym biorę udział taką książkę nakazuje mi przeczytać.

"Pokrzywa i kość" to powieść z gatunku fantasy skierowana do młodego czytelnika (oczywiście moim zdaniem), którą obiektywnie ocenić jest mi bardzo trudno - patrz wyżej. Jej fabuła skojarzyła mi się z "Czarnoksiężnikiem z krainy Oz" , a główna bohaterka Marra, wędrujaca ze swoją ekipą, z postacią Dorotki. Równie często moje myśli podążały w kierunku bohatera "Baśniowej opowieści" S. Kinga i jego niezastąpionej suczki Radar.

Świat wymyślony przez T. Kingfisher jest spójny i dość ciekawy, literacko bez zastrzeżeń. Dialogi są naturalne, chwilami zabawne, ale myśli głównej bohaterki naiwne i niezbyt mądre. Na szczęście w 'babińcu' głównych postaci autorka umieściła jednego bohatera płci męskiej, o pozytywnych acz bardzo pospolitych cechach, bo początkowy brak równowagi w kwestii płcio...

Uwielbiam wyobraźnię T.Kingfisher. Uwielbiam sposób, w jaki żongluje baśniowymi motywami, w jaki bierze coś, co - wydaje się - wszyscy znamy od dzieciństwa, - nagina to, przetwarza i splata w zupełnie nową, oryginalną opowieść. Ta zaczyna się dziwnie i trochę strasznie - od umarłej, wyjałowionej, opętanej magią ziemi, wielkiego rowu pełnego kości i dziewczyny, która z tych kości układa szkielet psa - i wręcz wydaje się, że z niej nie będzie dobrego, zrozumiałego, a już na pewno nic podnoszącego na duchu. A potem następuje... cała reszta, i jest i zrozumiale, i rozgrzewająco na sercu, i podnosząco na duchu.

I w dodatku po zakończeniu lektury myśli się, dochodzi do własnych wniosków, a czasem także wysnuwa, jak nici ze starych, opatrzonych gobelinów, własne pytania, własne wątpliwości, fragmenty znanych od lat na pamięć historii, które nagle przestają pasować do całości, i z nich tworzy się w głowie własne: "A może inaczej, a gdyby tak...".

A to chyba najlepsza rzecz, jaką można powiedzieć o przeczytanej książce.

Jeżeli myślisz, że w świecie literatury nie ma nic nowego, że wszystko to pewien schemat etc. to wiesz co? Z jednej strony masz rację, ale na szczęście jest ta druga strona, która pokazuje, że raz na jakiś czas wychodzi coś takiego, jak „Pokrzywa i kość”. Nie jestem osobą, która przeczytała wszystkie książki, ale w niektórych widzę coś podobnego (całe szczęście, że zabójca inny) W tej książce mamy fantastykę, mamy czarownice, magię, ale klimat jest nieziemski, mroczny, specyficzny. Od pierwszej strony moją uwagę przykuł pies z kości i od razu wyjaśnię, że ten pies żyje, ale o tym to wy już sami dowiecie się.

Nie jestem fanką streszczania lub wklejania opisów książki, więc z całego serca zapraszam np. na stronę wydawnictwa SQN i zapoznać się opisem. Ja lubię odkrywać nieznane (według mnie lepsza frajda), lecz rozumie, że każdy z was ma swoją „lepszą” metodę.

Wracając o książki mam pytanie, Ile jesteś w stanie poświęcić dla rodziny? Siostry? Widząc krzywdę, jaka się dzieje pogodzisz się, czy zrobisz coś, żeby ratować ją od nieuniknionego? Pewnie ktoś z was powie „co za pytanie oczywiście, że podejmę się ratowania”, lecz różnie bywa. Nie ukrywam trochę z początku wolno mi szło w tej całej akcji, ale uwieźcie warto być wytrwałym, bo później będzie i zabawnie, i strasznie, ale i jakoś tak dziwnie, a to za sprawą rzeczy, osób, jakie spotka nasza bohaterka. Właśnie nie napisałam, kogo poznacie tym razem, a więc przedstawiam wam Marra, która jako n...

Dołączam do grona rozczarowanych. Całkiem dobry początek, ale im dalej, tym nudniej. Zupełnie przestało mnie obchodzić, co stanie się z bohaterami. Szkoda, miałam duże oczekiwania po cudownym "Cierniu".

Dawno już nie czytałam dobrej fantastyki. Takiej z świetnie wykreowanym światem, charyzmatycznym bohaterem, może z jakąś wymyślną misją i ciekawymi złoczyńcami. I najlepiej byłoby, gdybym nie mogła jej odłożyć. Taką historią miała się okazać "Pokrzywa i Kość", ale coś poszło nie tak.

Książka jest delikatnie mówiąc średnia, ale nie można jej odmówić rozmachu, jednak dla mnie - nużąca. Przez początek dosłownie musiałam się przedzierać i parę razy miałam ją ochotę porzucić. Autorka wprowadza nas w środek nowego świata, bez zbędnych wyjaśnień czy komentarzy. Trochę wpawiało mnie to w konsternacje, czytałam i nie wszystko rozumiałam. W dodatku postacie są płaskie i nijakie. Nie czułam do nich sympatii, nie interesowały mnie ich losy. No może tylko Agnes i jej kurczątko wywołało u mnie cieplejsze uczucie. Nie wiem, czy to wina moich oczekiwań czy złego momentu na czytanie, ale ewidentnie coś poszło nie tak jak trzeba.

Miałam duże oczekiwania, a stała za nimi masa pozytywnych opinii. Ciężko mi jednak określić, co się stało, że nie ma między mną, a bohaterami chemii potrzebnej do zatracenia się w tej historii. A szkoda.

Połączenie klasyki z nowoczesnością, którą można dostrzec w stylu całej książki. Świetnie przedstawiona główna bohaterka, natomiast magia opisana jest trochę pobieżnie. Warto jednak przeczytać, zdecydowanie widać ukazanie wartości pomocy innych w trudnych sytuacjach oraz zaangażowanie i walkę o swoje cele. Przede wszystkim w tej opowieści księżniczki nie są przedstawione w stereotypach, przeciwnie historia bardzo ciekawa, choć trochę bolesna, nie mniej fabuła interesująca.

Niesamowicie mroczna z początku lektura, a później lekko rozwiewa się to uczucie, z każdą nowo poznaną osobą przez główną bohaterkę.

Historia wciąga, a upór bohaterki uzależnia i chce się wiedzieć, co będzie dalej. Czy się uda?

Książka dla starszej młodzieży, jak i dla osób dorosłych.