Co porusza martwych

CYKL: "SWORN SOLDIER" (TOM 1)

Z racji tego, iż książka T. Kingfisher "Co porusza martwych" jest retellingiem opowiadania Edgara Allana Poe "Zagłada domu Usherów", to postanowiłam najpierw zaznajomić się z pierwowzorem. I nie żałuję, że wybrałam taką kolejność, bo czytając później "Co porusza martwych" już byłam co nieco zorientowana o co chodzi.

Tutaj Alex Easton wyrusza do domu Usherów, aby spotkać się z Roderickiem. Podobnie jak u Poe, tutaj również siostra Rodericka cierpi na poważną, śmiertelną chorobę. Co dolega Madeleine? Czy bohaterom uda się tego dowiedzieć? Tego należy dowiedzieć się z książki.

Wydawać by się mogło, że z tak krótkiego opowiadania, jakim jest podstawowe opowiadanie Edgara Allana Poe, nie da się wiele wycisnąć, a jednak Pani Kingfisher udało się to. Pododawała tam, gdzie u Poe były niedomówienia, tym samym ubarwiając tą historię o parę wątków, których tam brakowało. Autorka stworzyła klimatyczną, mroczną opowieść, osnutą aurą tajemnicy. W niektórych rozdziałach wspomniany mrok jest mocno widoczny i odczuwalny. Zwłaszcza w opisach domu Usherów, jak i krainy, w której ów dom jest usytuowany. Tajemnicze jezioro, dziwne grzyby i jeszcze dziwniejsze zające. Wszystko to, w połączeniu z dorównującą klimatem historią rodzeństwa Usherów, przyprawia niekiedy o ciarki. Zwłaszcza pod koniec książki, kiedy do opowieści wkracza jeszcze więcej groteskowego horroru....

❗TW: śmierć, zabijanie zwierząt (i sekcja zwłok zająca), obrzydliwe opisy

To moja druga książka tej autorki i upewniła mnie w tym, że się nie polubimy.

Fanką ,,Zagłady domu Usherów" nie jestem - była średnia. Uważam, że da się napisać tę historię lepiej i straszniej. I ta książka miała na to potencjał, ale czegoś zabrakło. A konkretnie, zabrakło mroku, strachu, horroru, jakkolwiek by tego nie nazwać.

Pomysł z grzybami był oryginalny, nie jestem zapaloną grzybiarą, ale świat grzybów jest fascynujący i przerażający w pewien sposób, a tutaj z jednej strony zostało to dobrze wykorzystane, a z drugiej było zbyt.. proste? Tak jak pisałam, byłaby to świetna książka, gdyby wprowadzić do niej więcej mroku, jakichś nieprzewidywalnych scen, czegoś, co wzbudziłoby emocje. A tutaj fabuła była i to tyle, zero zaskoczeń czymkolwiek. Autorka po prostu nie potrafi budować napięcia.

Czymś co nie wpłynęło na moją ocenę, ale na odbiór już tak, były dukaizmy. Ciężko się to czytało, oj ciężko, nawet się zastanawiałam nad dnf-em. Rozumiem, że w Galicji żołnierze używają specjalnych zaimków, więc przetłumaczenie ich w ten sposób miało sens. Ale patrząc ze strony języka polskiego, u nas naturalną formą jest (bez feminatywów) ,,emerytowana pani żołnierz", a ,,emerytowanu żołnierzu" - przynajmniej dla mnie - brzmiało głupio i stąd było to męczące w odbiorze.