Nie gaś światła

Tak książka przeraża. Cały czas czytając miałam wrażenie, że otacza mnie jakieś zło, że atmosfera jest przesiąknięta bólem, obłędem, strachem, wręcz paniką. Najgorsze jest to, że taka sytuacja może przytrafić się każdemu. To nieprawdopodobne, że tak łatwo można zniszczyć komuś życie, sprowadzić go do kupki nieszczęścia, wyalienowania i utraty wszystkich bliskich, przyjaciół i znajomych, obłędu popychającego do odebrania sobie życia. A wszystko może dziać się wokół nas. Autor wcisnął, a właściwie wdeptał, mnie w fotel i ciągle nie mogę jeszcze wstać. Tylko jak na książkę o komendancie Martinie Servazie trochę brakowało mi właśnie tego bohatera. Jego obecność na stronach książki była właściwie marginalna. Nie mniej jednak to połączył luźne nitki i dotarł do kłębka. I super zakończenie. Polecam.

 Dobry thriller psychologiczny. Christine, młoda dziennikarka radiowa, zaczyna odbierać swoiste ataki przemocy psychicznej ze strony nieznanego prześladowcy, którego poczynania szybko stają się coraz bardziej bliskie, śmiałe i bezwzględne.
Choć intryga zarysowuje się nieśpiesznie i z początku może wydać się schematyczna, jednak kiedy pojawia się uczucie lęku i zagrożenia, fabuła wciąga i trzyma w napięciu do końca.
Bernard Minier potrafi budować mocną powieściową atmosferę — pełną mroku i niepewności, zaskakujących obrazów ludzkich fobii i obsesji, a jednocześnie opartą na poczuciu realności wydarzeń i logicznych zachowań.
Książka jest ciekawie skonstruowana. Dwutorowa fabuła (rozwiązania sprawy tajemniczego samobójstwa poszukuje komendant Servaz) wyzwala pełne ekscytacji
oczekiwanie na połączenie dwóch głównych wątków. Chociaż nie przytłacza nadmiarem postaci, to tak przedstawia ich historie i motywacje, że nic nie jest oczywiste. I naprawdę umiejętnie podrzuca błędne tropy, do końca nie możemy być pewni zakończenia. 

Niestety, po ponad 50 stronach, poddałam się. Nie dałam rady przeczytać. Jak dla mnie było topornie i nudno. Szkoda.

Skusiła mnie intrygującą okładką i opisem. Spodobała mi się. Do tego stopnia, że kupiłam pierwszy i drugi tom. Jednak za kilka błędów korektora zabrałam kilka gwiazdek.

 '' Nie gaś światła '' , to już trzecia świetna pozycja pana Bernarda Miniera którą miałam przyjemność przeczytać . Przyznaję z uznaniem że książka trzyma porządny poziom swoich poprzedniczek . Ucieszyłam się ze spotkania na kartach tej wyśmienitej lektury dobrego znajomego Martina Servaza , co prawda mocno '' nadszarpniętego '' po poprzednich ciężkich przecież śledztwach i przebywającego obecnie w ośrodku dla depresyjnych policjantów , w którym to miejscu koszmarnie się nudzi i nie bardzo chce się integrować z innymi pensjonariuszami , ale przecież wciąż żywego i fizycznie zdrowego . Jednak i w takim miejscu policjant nie nudzi się zbyt długo . Przestępcy przecież nie śpią , ani nie zasypują gruszek w popiele . Pewnego dnia Servaz otrzymuje magnetyczny klucz do pokoju w hotelu i propozycję spotkania w tymże miejscu . Dowiaduje się że pokój ów zarezerwowany jest właśnie na jego nazwisko , a co bardziej ciekawe , że w tym właśnie pokoju jakiś czas temu popełniła samobójstwo pewna artystka . Nasz policjant nie byłby przecież sobą , gdyby nie zaczął '' grzebać się '' w tej sprawie , dochodzić , wypytywać i sprawdzać . Tym to sposobem w niedługim czasie trafia na ślad pewnego kosmonauty który ma do opowiedzenia bardzo ciekawą historię . Jednocześnie autor przedstawia nam drugą główną bohaterkę Christine Steinmayer , kobietę która mieszka sama z psem i jest prezenterką radiową . Jest '' głosem '' swojej stacji i wydaje jej się że wszyscy ją lubią i podziwiają . Christine ma t...