Noc

Debiut Miniera - "Bielszy odcień śmierci" - przeczytałam prawie cztery lata temu, więc troszeczkę mi się już ulotnił z głowy. Pamiętam, że zachwalałam wtedy głównego bohatera, Martina Servaza, bo był normalnym, zrównoważonym gliną. Niestety, w kolejnych odsłonach serii zaczęły wychodzić na jaw różne tajemnice z jego życia, a to, co autor zaserwował nam w tej części... no cóż, nie do końca kupuję tę "przemianę". 

Na okładce widzimy: "Wyczekiwany powrót komendanta Servaza i jego przerażające starcie z Hirtmannem". Moją pierwszą myślą było - kto to był ten Hirtmann? Tak długa przerwa w czytaniu serii stanowczo mi nie służy ;) Oczywiście autor zadba o sporą dawkę retrospekcji, więc dosyć szybko sobie większość przypomniałam, ale nawet nie próbuję się oszukiwać, że nie wpłynęło to na odbiór tej książki - lepiej byłoby czytać te książki w krótszych odstępach. 

"Noc" nie jest złym thrillerem, po prostu zawiera w sobie takie zagrania, za którymi nie za bardzo przepadam, a o których za dużo napisać nie mogę, żeby nie zdradzić fabuły. Czyta się dobrze, nie można się zbytnio nudzić, ale to wszystko jest trochę zbyt udziwnione. I jeszcze jakieś dewiacje seksualne bohaterów dorzucimy, chociaż to do historii niewiele wniesie, jak to thriller bez dewiacji?!

Kolejne moje spotkanie z Servazem i Hirtmannem. Servaz wraca do pracy i od razu na powitanie zostaje ponownie wciągnięty w historię z Hirtmannem. Gdy ktoś grozi Twojemu dziecku to jesteś gotów zrobić wszystko, żeby je ochronić. Także i Martin Servaz. Atmosfera zagęszcza się na każdej stronie, akcja wciąga coraz bardziej aż do niesamowitego zakończenia, Morderca ujęty, rodzina w komplecie. Wszystko dobrze się zakończyło i wtedy.... No cóż, to już musicie sprawdzić sami. Ale książki Miniera ja czytam w ciemno.

Ależ to było rozmemłane, rozlazłe i nudne przynajmniej do połowy, a bardzo naciągane i niewiarygodne od drugiej połowy do końca. Bardzo się zawiodłam na panu, panie autorze. W pierwszej części rozwlekłe rozważania o śpiączce komendanta Servaza okraszone wybujałem słownictwem typu '' neuronalny korelat świadomości'', czy '' sekrecja hormonów '' i inne podobne wyrażenia. Mnóstwo powtórek, przypominania oczywistych oczywistości (jakby czytelnik był jakiś mądry inaczej) Za to w drugiej części Servaz jest tak naiwny, jakby miał z pięć lat. Jednak przy tym prawdziwy z niego heros niczym Harry Hole i Wiktor Forst razem wzięci. Normalnie zabili go i uciekł. W godzinę po bardzo poważnej operacji chirurgicznej, lata po śniegu jak nowo narodzony młody bóg i wciąż naprawia świat. Za to jego jakżeż super inteligentny przeciwnik Julian Hirtmann, to super stary bóg, który dla odmiany wszystko wie o wszystkich, wszystkich ma w garści i niezależnie od tego, czy akurat jest na wolności, czy siedzi w areszcie, wszystkich i wszystko potrafi załatwić i wszyscy dla niego pracują. A, no i żeby nie było, choćby nie wiem, jak bardzo komendant był sterany, to i tak wciąż jest super przystojny i wszystkie kobitki na niego lecą. Nawet chłodna norweska policjantka z dziwnymi zaburzeniami. Panie Minier, tym razem pan przekombinował i to zdrowo, właściwe mogłabym powtórzyć za czytelniczką Marzeną (z LC) :

'' Ktoś naoglądał się zdecydowanie za dużo amerykańskich filmów.
I to nie byłam ja. ...

Jestem fanką Miniera, kolejna powieść o Martinie Servazie wciągnęła mnie i pochłonęła. Akcja wielowątkowa, zagmatwana, a zakończenie powalające. Spodziewałam się zaskoczenia i je dostałam. Pojedynek z Julianem Hirtmannem trwa i wygląda, że trwał będzie. Niedługo sięgnę po kolejną część:)