Marzenia Amelii

Czy łatwo jest napisać romans historyczny w obecnych czasach? Stwierdziłabym, że raczej nie. To wymaga dużo więcej wysiłku od pisarza niż jakikolwiek inny gatunek.

„Marzenia Amelii” są romansem historycznym.

Główna bohaterka, Amelia Rushwood, jest panną z wyższych sfer. Ma wyjść za mąż, jednak niespodziewanie jej narzeczony umiera. Kobieta pogrąża się w melancholii, więc do akcji wkracza jej bratowa, Charlotte. Kobiety wyjeżdżają razem do Londynu. Udaje się, Amelii wraca radość życia. Jednak nie wszystko jest takie proste jak się na pozór wydaje. Amelia zaczyna interesować się dziedziną zdominowaną całkowicie przez mężczyzn. Na szczęście jest na tyle zdeterminowana i odważna, że podąża za swoimi marzeniami.

Książkę czyta się bardzo dobrze. Język i rytm powieści bardzo przypomina styl Jane Austen. Widać też, że to powieść współczesna. Przede wszystkim główna bohaterka jest bardzo asertywna, w XIX wieku kobiety miały zupełnie inną pozycję i inne przywileje niż obecnie. Sceny, które są opisane w powieści są na tyle odważne, że w XIX wiecznej powieści nie miałyby miejsca i mimo wszystko język też jest uwspółcześniony.

Jednak jest to powieść napisana dla współczesnych czytelników i dzięki temu, że można wyczuć w niej obecne tendencje, książkę czyta się łatwiej. Jest też łatwiejsza do zrozumienia, ponieważ nie każdy wie jakie panowały zwyczaje w XIX wieku i czytając klasykę można się nieraz zaskocz...

Kontynuacja cyklu, można powiedzieć "angielskiego", trzeci tom i okazuje się, że może być tylko lepiej. Pierwsza część podobała mi się, nawet okazało się, że takie klasyki mi nie straszne.

Gdy młodej panience umiera narzeczony, jej życie wywraca się do góry nogami. Młodziutka Amelia szybko poznaje smak goryczy, smutku, samotności i bezsilności. Jednak los ma dla niej całkiem inną rolę. Jest to trzeci tom, jednak swobodnie można go czytać bez znajomości poprzednich, ponieważ opowiada on o innych bohaterach. Książka jest utrzymana w klimacie, nasiąknięta angielską atmosferą i dobrze pokazuje ówczesną rzeczywistość. Może nie jest to powieść porywająca, bo dużo tutaj stateczności, ale czytało mi się ją bardzo przyjemnie. Nie jest stereotypowa, bo nie chodzi tu tylko o uczucia, ale też nie odbiega od klasycznych dzieł tego gatunku.

Myślę że jest to taka idealna "próbka" klasycznej literatury, ale nie wydłużona do granic możliwości. Po 300 stronach łatwo nam będzie ocenić, czy to "nasz" typ. Ja ze swojej strony mogę tylko zachęcić do tej podróży w czasie.

"Marzenia Amelii" to już trzeci romans Agnieszki Olejnik, która czerpie wszystko, co najlepsze z klasyki literatury.

Amelia Rushwood jest szwagierką Charlotty, którą poznałam w pierwszym romansie historycznym pani Agnieszki. Mimo upływu kilku lat dziewczyna wciąż nie może otrząsnąć się po niespodziewanej śmierci swego narzeczonego.

W czasach, gdy małżeństwo, traktowane jest jako swego rodzaju kontrakt, korzystny dla obu stron, Amelia pragnie czegoś więcej i właśnie to pragnienie wyrwie ją z marazmu i nada jej życiu sens. Interesuje się medycyną, a zwłaszcza badaniem problemu umieralności kobiet i dzieci podczas porodu. Jej sprzeciw wobec hegemonii mężczyzn w tej dziedzinie, wyraża się w dążeniu do spełnienia własnych marzeń, choć spotka się to z krytyką otoczenia.

Niespodziewanie łączy ją wspólna pasja z nowo poznanym, cierpiącym na tajemniczą chorobę, Johnem Sayersem, a w niej rodzi się pragnienie odkrycia przyczyny jego choroby i znalezienia na nią lekarstwa.

"Marzenia Amelii" to cudowna opowieść o ambicjach, pasji i miłości.