Cała w fiołkach

Agata przytłoczona swoim wiekiem i kolejnym nieudanym związkiem, postanawia znaleźć profesjonalną pomoc. Udaje się więc do wróżki. Najchętniej wymusiłaby na kobiecie konkretną odpowiedź na pytania, gdzie podziewa się przeznaczony jej mężczyzna i kiedy nareszcie zostanie matką; ale zaglądanie w przyszłość najwyraźniej nie na tym polega. Wizyta, która okazała się niewypałem, jest jednym z motywów, by iść do psychologa. Psychologa, który pomoże jej poradzić sobie z czymś, co nazywa „kochliwością".
🍃
Zbyt kochliwa kobieta, która ma problemy ze stabilnymi relacjami, rodzinne sekrety i bolesna relacja z matką, a wszystko to pisane lekkim, przyjemnym stylem. „Cała w fiołkach" jest ciepłą opowieścią o przeszłości, która rzuca cień na teraźniejszość. To historia o szukaniu siebie i próbach zrozumienia, dlaczego stabilność uczuciowa znajduje się poza naszym zasięgiem.
Książka Agnieszki Olejnik to książka trudna do zrecenzowania. Wszystko, co mam ochotę napisać, zawiera w sobie spoilery, a one zepsują całą przyjemność z lektury! Bo zakończenie okazało się być sporą niespodzianką. Zupełnie nie tak to sobie wyobrażałam i nie wiem, czy jestem z takiego obrotu spraw zadowolona, ale... *tutaj znajdują się wycięte zdania ze spoilerami*
Początkowo ciężko czytało mi się tę historię. Styl autorki jest lekki i naprawdę przyjemny, ale dopiero od połowy czułam się w pełni wciągnięta w ten świat. A na koniec wszystko tak przyspieszyło, że nie miałam nawet czasu wziąć oddechu. Tr...

Jak większość książek Agnieszki Olejnik, także i tę bardzo dobrze mi się czytało, jednak z jednym zastrzeżeniem. Tytuły "Ławeczka pod bzem", "Cała w fiołkach" oraz "Randka pod jemiołą" powinny być potraktowane jako jedna seria bądź cykl, który powinno się czytać w odpowiedniej kolejności, a z tego co widzę, to na portalach czytelniczych widnieją one jako zupełnie oddzielne książki. Opisani w nich bohaterowie mają ze sobą powiązania w kolejnych odsłonach tych tytułów, stąd dobrze byłoby zaznaczyć, żeby czytać je po kolei. Ja zaczęłam od tylnej strony (sic.!), dzięki czemu całą fabułę przyszło mi czytać od końca do początku, z czego cała frajda z czytania była nadspodziewanie mniejsza, bo przecież już wiedziałam, jak ta cała historia się skończy....

Wrrr....!