Karuzela

Kiedy zaczęłam czytać '' Karuzelę '' , kiedy stosunkowo dłuuugim początkiem autorka pokazuje nam jak bardzo Renata jest zajęta . Odezwało się w mojej głowie jak gong dzwonu zdanie które gdzieś kiedyś usłyszałam lub przeczytałam , w sumie nie pamiętam gdzie i kiedy . Ale pamiętam to zdanie , brzmi ono '' Ludzi niezastąpionych są wszędzie pełne cmentarze '' . Zdanie to pojawiło się już niemal na samym początku czytania i nie opuściło mnie do końca tej książki . Renata też jest z tych '' niezastąpionych '' , szczęśliwa mężatka , matka trójki wspaniałych , lecz niezmiernie absorbujących dzieciaków i żona przystojnego , lecz bardzo zapracowanego męża Mateusza . Renata , kobieta młoda trochę po trzydziestce , spełniona nagle zaczyna odczuwać dziwne objawy . Staje się coraz słabsza , doznaje zawrotów głowy , szwankuje jej też odporność , więc się przeziębia , ale pójście do lekarza wciąż odkłada na bliżej nieokreśloną przyszłość . Bo dom , bo dzieci , (nastoletni Eryk oraz młodsi , Krzyś i Krysia) , bo tyle spraw na głowie . Nawet kiedy zaczyna mieć krwotoki z nosa nie idzie do lekarza , bo....pójdzie po świętach . Bo to na pewno nic poważnego . Na pewno jest przepracowana i przemęczona . W końcu kobieta decyduje się na wizytę u lekarza i poddaje się zleconym przez niego badaniom . Wyniki są jak wyrok - białaczka . Stan jest poważny ale przecież mamy XXI wiek , medycyna ma całkiem dużo do powiedzenia w sprawie tej mimo wszystko groźnej choroby . Renata przy wsparciu całej rodzi...

"Karuzela" Agnieszki Lis pokazuje wszystkie odcienie życia. Jego dobre i złe strony. W tej historii urzekła mnie miłość rodziny jednoczącej się w obliczu przeciwieństw losu. Pomimo wcześniejszych problemów i nieporozumień Mateusz, Krystyna, Zenon, Anna, Joanna. Daria i Gabriel znaleźli w sobie siłę, by wesprzeć Renatę w chwili kryzysu.
Pomimo jej objętości książkę czyta się błyskawicznie. Mnogość dialogów i brak nużących opisów sprawiają, że jej lektura staje się prawdziwą przyjemnością, na przekór podjętemu przez autorkę tematowi.
Powieść jest bardzo życiowa, przedstawia nie tylko walkę z rakiem, lecz także codzienne życie rodziny i przyjaciół Renaty. Podoba mi się, że Agnieszka Lis nie skupiła się wyłącznie na białaczce, lecz postawiła przede wszystkim na relacje uczuciowe łączące bohaterów. Każdy z nich ma indywidualny charakter, przez co stają się bardzo autentyczni w odbiorze.
"Karuzelę" można śmiało porównać do książek Jodi Picoult, którą podziwiam właśnie za łatwość pisania o rzeczach trudnych oraz dostrzeganie wszelkich niuansów i odcieni życia.
Z całego serca polecam tę książkę. Co wrażliwsi czytelnicy powinni przyszykować sobie paczkę chusteczek. Będzie wzruszająco.

Główna bohaterka powieści to Renata. Kobieta po trzydziestce żyje w ciągłym biegu. Swój czas musi podzielić na absorbującą pracę, chwile z równie zapracowanym i często nieobecnym mężem Mateuszem i opiekę nad trójką dzieci. Nastoletni Eryk i młodsze dzieciaki Krysia i Krzyś potrzebują uwagi i opieki mamy. Życie Renaty jest przepełnione i męczące, ale kobieta czuje się spełniona i szczęśliwa.

Niestety od jakiegoś czasu w normalnym funkcjonowaniu Renacie przeszkadzają różne dolegliwości. Kobieta staje się coraz słabsza, ma zawroty głowy i często się przeziębia. Nie bardzo zwraca uwagę na to, co się z nią dzieje, wizytę u lekarza odkłada w czasie. Nawet kiedy na ciele mamy i żony przy niemal każdym dotyku pojawiają się sińce, a częste krwotoki z nosa nie dają normalnie funkcjonować jest pewna, że to nic poważnego. Jest przekonana, że nie musi zaprzątać sobie tym głowy, a takie reakcje organizmu są spowodowane przemęczeniem i przepracowaniem.

Kiedy jednak kobieta decyduje się na wizytę u lekarza i wykonanie koniecznych badań diagnoza brzmi jak wyrok śmierci i nie pozostawia złudzeń – białaczka. Tragiczna wiadomość sprawia, że świat kobiety i jej rodziny obraca się do góry nogami. Renata nie traci jednak nadziei. Poddaje się leczeniu, jednak kolejne wlewy, chemia, a co się z tym wiąże pobyty w szpitalu nie dają spodziewanych rezultatów. To właśnie od tego momentu obserwujemy powolny proces tracenia sił i walki o każdy kolejny dzień.
...

Powieść, która zawładnęła moimi uczuciami, choć temat trudny, choć musiałam zrobić krótką przerwę w czytaniu, bo emocje brały górę jest to moja najbardziej wzruszająca książka jaka trafiła w tym roku w moje ręce.
Książka bardzo wzruszająca, pokazującą co jest w życiu najważniejsze.
Smutek, przygnębienie, nadzieja do samego końca, rozczarowanie i łzy to są emocje, które towarzyszyły mi przy czytaniu.
Jest to powieść, która zostanie na długo w mej pamięci.
Polecam bardzo