Jesień

Życie jest zbyt krótki, żeby nie chwalić dobrych książek i się w nich nie zakochiwać. Szczególnie jeśli zaczynają się od słów „Była to najgorsza z epok, była to najgorsza z epok”, które są parafrazą słów rozpoczynających Opowieść o dwóch Miastach Dickensa. Pokochałam tę niewielką książkę od pierwszych stron, pokochałam za język, za pomysłowość. Za to, że złożone problemy i rzeczy przedstawiła w sposób, który nie jest ani trudny, ani pretensjonalny do odbioru. Ten pięknie ubrany w słowa kolaż zachwyca skrupulatnością i szacunkiem z jakim autorka podchodzi do czytelnika.⁣
Mimo nielinearnej narracji i odrobiny absurdu odnajdziemy w niej niebywały poetycki obraz, oraz historię przyjaźni i relacji matki z córką, z Brexitem w tle. Bardzo zachęcam, czytajcie tę książkę, zachwyćcie się i poczujcie połączenie z samą narratorką.⁣

„Październik jest okamgnieniem. Jabłka, od których minute temu uginały się gałęzie, już zniknęły, liście na drzewie żółkną i rzędną. W całym kraju szron pokrył miliony drzew, rozświetlił je”.

„Jesień” to pierwsza część cyklu Pory roku. Jest to historia pełna refleksji i nostalgii, która skupią się wokół dwóch bohaterów. Ponad stuletni Daniel mieszka w domu spokojnej starości, a trzydziestoletnia Elisabeth spędza czas przy jego łóżku. Pierwszy raz spotkali się gdy miała 8 lat, a Daniel został ich sąsiadem. Całość opowiada o ich przyjaźni. Przy tym pełna jest rozważań na temat sztuki, głównie tej autorstwa kobiet oraz tego, że niestety ulegają zapomnieniu. Tłem fabuły jest tytułowa jesień, a także przygotowania Wielkiej Brytanii do Brexitu. Autorka wspomina o czasie który przemija, jesień zmienia się w zimę, przeszłość w teraźniejszość, młodość w starość. Powiedziałbym, że całość porusza temat straty - lato ustępuje jesieni w porach roku i w naszym życiu, ale w tej podróży można znaleźć piękno. To książka, która z biegiem czasu i kolejnymi doświadczeniami odkrywa dla nas coraz więcej i więcej. Zdecydowanie ma coś w sobie i wzbudziła we mnie chęć sięgnięcia po kolejną część.

Sposób w jaki Ali napisała "Jesień" zmusza do czytania na jednym wdechu.Zdania krótkie, przeciętnej długości i te ciągnące się przez kolejne linie, czasem rozbijane na pojedyncze słowa. Daje to złudzenie wierszowych strof i nadaje nuty poetyckości warstwie słownej. Zarówno układ treści, jaki rytm słów oraz obrazowanie zdarzeń przenosi czytelnika ze zwyczajnej prozy do świata lirycznych uniesień bohaterów. Momentami już nie narrator, a pomiot liryczny majaczy wśród wizji i wspomnień bohaterki.

Najciekawszą, a jednocześnie najbardziej realną z prezentowanych postaci jest dla mnie Dawid, który obejmuje rolę nauczyciela dla małej Elisabeth. Natomiast główna bohaterka pokazuje się, w oparciu o wypowiadane przez nią kwestie, zarówno te w zwrotach do kogoś, jak i te odnotowane w swoim umyśle, jako chwiejna emocjonalnie, niepewna. Może tak ma być odbierana, a może to aura w czasie nadchodzących zmierzchów, dni obfitych w deszcz i częstych podrywów wiatru karze mi widzieć ją właśnie tak.

Jesień jest powieścią abstrakcyjną, składającą się z luźno powiązanych odniesień do przeszłości przetykanych zdarzeniami z tego co doświadcza się dziś. I na poziomie samego tekstu nie robi na mnie wrażenia, ale już sam klimat, jaki unosi się przez całą powieść jest jak kokon, który zagarnia, otula i nie puszcza aż po ostatnią stronę. Jeśli ośmielę się sięgnąć po kolejną część to tylko dla tego elementu, choć możliwe, że kolejna pora roku da mi coś więcej.