Jesień recenzja

Z reguły bywa tak, że po lekturze możemy bez wahania powiedzieć, że książka nam się spodobała albo wprost przeciwnie. „Jesień” jest jednak tym przypadkiem powieści, która wzbudziła we mnie tyle ambiwalentnych uczuć, że jestem daleka od jednoznacznych ocen.

Momentami książka ta mnie zachwycała. Działo się tak głównie za sprawą wątku przyjaźni młodej dziewczyny i jej sąsiada, starszego mężczyzny. Daniel Gluck stał się niemal nauczycielem życia dla Elisabeth. Ich mądre dialogi były próbą pokazania, że świat nie jest czarno-biały, były też ćwiczeniami dla wyobraźni młodej dziewczyny. Patrząc zaś z szerszej perspektywy ich rozmowy otwierające na świat stoją w kontraście do tego co działo się w Wielkiej Brytanii po referendum w sprawie Brexitu – nienawiści wobec obcych, zamykania się na drugiego człowieka, nieufności.

Teraźniejszość bohaterów – przedstawiona w urywkach (choć to akurat cecha całej książki, bo i przeszłość jest niczym pokaz slajdów), trochę przybijająca, jej tłem jest wspomniany Brexit i nastroje społeczne.

Ciekawy i wciągający jest też wątek zapomnianej artystki – Autorka w mistrzowski sposób (moja bardzo subiektywna ocena) stworzyła portret Pauline Boty, malarki, przedstawicielki brytyjskiego pop-artu.

Gratką dla uważnych czytelników, a także świadectwem oczytania samej Autorki, są odniesienia do wielkich dzieł literackich. Nie mogę też nie wspomnieć o pięknej okładce z reprodukcją obrazu Jean Honoré Fragonera. Zresztą cała seria ma świetnie przemyślane okładki, które nie tylko cieszą oko, ale i nawiązują do treści. Jeśli zaś jesteśmy przy treści – ciężko ją powiązać z opisem na okładce. Osobie, która ten opis stworzyła, polecałabym rozpoczęcie kariery pisarskiej, bo ma bogatą wyobraźnię!

Patrząc na wszystko powyższe, mogłabym stwierdzić, że książka jest świetna. Jednak w tej beczce miodu, jest łyżka dziegciu, która mi trochę psuje odbiór całości. A mianowicie są to filozoficzne (?), jak dla mnie trochę dziwne wstawki, które są całkowicie zbędne – może mają po prostu dowodzić kunsztu pisarskiego Autorki? Taka sztuka dla sztuki? Koliduje mi to z pięknem i prostotą opowiedzianej historii i zradza dystans w stosunku do „Zimy”, kolejnej części serii, po którą mimo wszystko za chwilę sięgnę.