Florystka

Lubię czytać kryminały osadzone w Polsce, zagmatwane, z wieloma wątkami, postaciami. Taki jest i ten, mimo, że winny "objawił" mi się w połowie książki z przyjemnością czytałam dalej. Oczywiście mogłaby być o połowę krótsza, ale mi na tym nie zależy, czytałam, czytałam, czytałam i było nieźle. Co do florystyki, profilowania dobrze opisane, niestety ekspertem nie jestem, więc nie wytykam ewentualnych błędów. Miało być ciekawie było, miała być rozrywka była, nie spodziewałam się literatury pięknej więc ocena dobra zasłużona,

Kilka razy dawałam kolejną szansę pani Katarzynie. I wreszcie z niej skorzystała. Mimo dużej objętości ( co chyba jest znakiem rozpoznawczym Pani Bondy) ta książka już mi się podobała. Trochę zbyt szybko odgadłam kto jest zabójcą i tylko dziwi mnie, że doświadczeni śledczy potrzebowali dużo więcej czasu. Nie mniej jednak powolne dochodzenie do prawdy nie pogrąża tej pozycji. Po raz pierwszy czytało mi się książkę pani Bondy całkiem fajnie.

Ostatnimi czasy nie mogę narzekać na brak polskich kryminałów. Tym razem postanowiłam zmierzyć się z Katarzyną Bondą, która została okrzyknięta nawet królową tego gatunku w Polsce. Trochę sceptycznie podeszłam do ,,Florystki" nie do końca wiedząc czego mogę się spodziewać. Dostałam za to mroczne, skomplikowane śledztwo. Hubert Meyer to profiler policyjny. Jego zadaniem jest słuchanie, obserwowanie by w rezultacie stworzyć jak najlepszy profil psychologiczny sprawcy. Popełnia jednak błąd w pracy i sam postanawia odsunąć się od policji. Błogie lenistwo nie trwa długo. Zostaje wezwany gdy ginie dziewięcioletnia Zosia. Wkrótce dziewczynka zostaje znaleziona martwa a śledczy zaczynają wiązać ten przypadek z popełnionym kilka lat wcześniej zabójstwem jedenastoletniego Amadeusza. O kryminałach ciężko pisać tak aby za wcześnie nie podsunąć uważnemu czytelnikowi żadnego tropu. Tutaj, gdzieś tak w połowie można domyślić się kto jest sprawcą ale nie umniejsza to wcale przyjemności z lektury. Intryga jest tak skonstruowana aby cały czas czymś zaskakiwać. Dodatkowym plusem jest genialnie nakreślone tło społeczne i psychologiczne. Obserwujemy tak różnych bohaterów i każdy z nich coś wnosi i buduje większy kontekst tak aby jak najlepiej zrozumieć finał. Mimo, że jedna powieść nie przekonała mnie aby oddać palmę pierwszeństwa Bondzie muszę podkreślić jej niewątpliwy kunszt w budowaniu interesującej fabuły oraz znajomość środowisk śledczych. Dba o szczegóły, dlatego jej powieść nabiera cech r...

Praktycznie pochłonełam. Książka wciąga i to bardzo. Bagata fabuła, która łączy się w całość. Ciekawy sposób pisania i spora, wszechstronna wiedza. Nie wiem dlaczego, ale w sposobie pisania Pani Bondy doszukałam się trochę mojego ulubionego Nienackiego, dlatego przez cały czas miałam wrażenie, że książkę napisał facet. :) Z chęcią sięgne po pozostałe pozycje tej autorki. Polecam, szczególnie fanom gatunku z rodzaju thrillera psychologicznego.

Ta historia najbardziej z całej serii mnie zainteresowała. Być może dlatego, iż akcja toczy się w moim rodzinnym mieście Białymstoku. Książka napisana lekkim piórem, wartka akcja i naprawdę wciągająca niczym trąba powietrzna. Zachęcam do przeczytania.

Robiłam do tej książki kilka podchodów - nie dałam rady. Nic mnie w niej nie zachęciło do wyjścia poza pierwsze strony.

Raz czy dwa zetknąłem się z opinią, że to jedna z najlepszych, może najlepsza rzecz, jaką Bonda napisała.

…

…

…

Tak, napiszę to: jeżeli to jest jedna z najlepszych, to strach pomyśleć jak wyglądają te gorsze.

Serio, jak teraz myślę o tej powieści, to w głowie pobrzmiewa mi jedno pytanie: jak można było to wszystko aż tak popsuć (eufemizm, pierwotnie miało tu być nieco mocniejsze słowo)? Jak można tak było popsuć atmosferę, całą tą niezwykłą aurę w tej powieści? Magiczne dziecko otoczone magicznymi zdarzeniami ginie a śledczy usiłuje jakoś dojść z całą tą magicznością do ładu – pomyślcie jaki to ma potencjał. I co – i nic, nijak tego nie czujemy, bo wszystko to ginie w rozwleczonej i niedorobione fabule. Jak można było tak popsuć postacie, właściwie nie popsuć, tylko sprawić, że rozpisane są tylko jakieś skorupy, jakieś tylko zewnętrza kolejno pokazujących się osób. Ktoś się pojawia i na serio, nic w nim nie ma, tylko skóra osobowości. O głównym bohaterze wiemy nader niewiele, O dziwo nie popsuto aż tak klimatu, jakoś tam czujemy szkołę (w której akurat nie ma uczniów, tyle o warsztacie autorki), centrum handlowe itd., ale jakieś mistrzostwo świat to to nie jest. Jak można było tak popsuć metrum, facet jest na wsi, potem nagle w mieście, bez jakiegokolwiek rozeznania, jakie są reguły kompozycji powieści.

W książce jest jakaś tam akcja, jakoś to idzie do przodu, więc daję trzy gwiazdki, ale chyba jednak na wyrost.

Początkowo, wydawało mi się, że książka będzie słaba: duchy itp. Znając już twórczość pani Katarzyny Bondy wiedziałam, że stylistycznie nic nie będzie można jej zarzucić, że wciągnie czytelnika do ostatniej strony. I nie zawiodłam się! Z każdą kolejną stroną było coraz lepiej ;) Masa wątków wprowadzała trochę chaosu, zakończenie zaskakiwało, ale mimo to ciągle proszę o więcej ;)