Doktor Proktor i proszek pierdzioszek

Książka napisana przez króla kryminałów.
Nie dla księżniczek, ale dla urwisów, dla dzieci z błyskiem w oku. Absurdalna, kosmiczna i komiczna. Dla tych, który uważają, że puszczanie bąków może być zabawne. Dla tych, którzy wierzą w przyjaźń i lojalność, codzienną odwagę, dla miłośników historii nie z tej ziemi oraz dla tych, których cieszy, gdy dobro i sprawiedliwość triumfują nad złem, łobuzami i złodziejami. Opowieść o mądrych i sprytnych dzieciakach, szalonym naukowcu i jego jeszcze bardziej szalonym naukowym eksperymencie.
Za sprawą pierdzioszka oraz proszku prykonautów nad całością unosi się aura i zapach bąków - pryków - pierdów, co prawdopodobnie będzie bawić młodych czytelników i być może uczyni czytanie atrakcyjnym zajęciem.
Doceniam pomysłowość autora i rozumiem, czemu dzieciom może podobać się ta lekko głupawa, ale sprytna i zabawna opowieść. Mnie bawiła trochę mniej, choć nie było źle, ale nie ma co kryć, to opowieść nie dla mnie, tylko dla młodego pokolenia. Choć przecież są autorzy, którzy potrafią tworzyć taką literaturę dziecięcą, że sprawia ona radość i małym, i dużym, jak choćby moje ukochane „Małe Licho”.
Kolejną część przeczytam, żeby sprawdzić jak też autor radzi sobie bez puszczania bąków, czy nadal jest zabawnie i niestandardowo. A swoją drogą ciekawe, czy na sławnego detektywa Harry'ego H. w dzieciństwie nie wołano: Bulek?